Salar de Uyuni!

Lieve allemaal,

Nadat ik in Uyuni, een saai dorp midden in de woestijn, was aangekomen heb ik eerst de diverse tourbureautjes tegen elkaar uitgespeeld om een tour naar San Pedro de Atacama te regelen. Daarna heb ik even met Tamara gegeten en ook Roos zat weer in hetzelfde hostel dus dat was gezellig. We gingen lekker op tijd slapen want de volgende dag vertrokken we met een 4X4 naar de grootste zoutvlakte ter wereld!

Salar de Uyuni, wauw, wauw en nog eens wauw! Waar te beginnen? Deze drie dagen waren zó gaaf, mooi en onwerkelijk… M’n groep bestond uit Tamara, Maya (Brits), Guillermo en Ursula (Brazilianen), gids Michelangelo en chauffeur Augustín. Met een 4X4 vertrokken we vanuit Uyuni om de bizarre landschappen in de omgeving te bekijken, het leek wel een andere planeet.

De eerste dag stond in het teken van de zoutvlakte. We bezochten eerst de train cemetary, hier liggen een aantal oude locomotieven die buitengebruik raakten nadat Bolivia haar toegang tot de Pacifische Oceaan verloor in een oorlog met Chili. Op zich wel cool om te zien maar er was een groep Chinese amateurfotografen die mij opeens massaal op de foto zetten, bijzonder (irritant). Daarna gingen we kort naar een ‘zoutfabriek’ en marktje voordat het tijd was voor het echte werk: Salar de Uyuni!!

De zoutvlakte is zo bizar groot, mooi, absurdistisch en surreëel. Gevoelsmatig sta je op een enorm bevroren meer, maar de temperatuur en structuur komen niet met die intuïtie overeen. We bezochten verschillende plekken zoals het Dakar monument, het eerste zouthotel en de vlaggen. Midden op de vlakte werd er een heerlijke lunch uit de 4X4 getoverd en later was het tijd om grappige foto’s en filmpjes te maken met gekke perspectieven. We bezochten cactuseiland, een eiland midden in de vlakte vol -je raadt het al- cacti en reden uiteindelijk naar het natte gedeelte van de vlakte om het befaamde spiegeleffect te kunnen zien. Terwijl de wind langzaam toenam kwamen er borrelhapjes en wijn tevoorschijn en onder het genot daarvan keken we toe hoe de zon langzaam onderging…

Na een nacht in een zouthotel was het tijd om verder te rijden langs velden vol quinoa. Vandaag stonden er meren, woestijnen en vulkanen op het programma. Aangezien het hele gebied lang geleden zee was (vandaar ook al het zout) was er een vallei vol versteend koraal. We stopten bij de spoorlijn die naar Chili loopt, een vallei met bijzondere lavastructuren, drie meren vol flamingo’s (leuk uitzicht tijdens de lunch) en moesten her en der groepen lama’s en vicuña’s (soort lama x hert) voorrang geven. Langzaam begaven we ons steeds meer in woestijnlandschap omringt door kleurrijke bergen. We stopten om vizcacha’s, een soort konijnen met lange staart, te bekijken, zagen nog meer versteende lavastructuren, zagen een vos van heel dichtbij, een rood meer (weinig van gezien omdat het inmiddels bewolkt was en regende/sneeuwde) en als laatste bestemming van de dag: geisers op 5000m hoogte, zó mooi allemaal! Voldaan maar uitgeput kwamen we aan bij het hotel. Na het eten zijn Tamara, Maya, Ursula en ik nog in een natuurlijke warmwaterbron geweest met uitzicht over een meer. Een prachtige afsluiter van weer een prachtige dag.

De laatste dag duurde voor mij niet heel lang omdat ik de grens met Chili overstak. We reden eerst nog langs de Salvador Dalí woestijn en maakten een stop bij de Licancabur vulkaan en daarna was het tijd om afscheid van de groep te nemen. Ik moest een stempeltje halen om Bolivia uit te mogen, een kwartier door niemandsland rijden en vervolgens een stempeltje halen om Chili in te mogen. Bij de Chileense grensovergang wilde ze tot mijn grote irritatie m’n hele backpack controleren dus ik heb alles heel precies en extra langzaam weer ingepakt. Het was nog een klein uurtje rijden naar San Pedro de Atacama (grappig hoe de weg direct veel beter is, het leek NL/België wel) en daar heb ik de hele dag lekker rustig aan gedaan om even bij te komen van alle indrukken…