Lieve allemaal,
Op m’n eerste dag in SPDA moest ik vooral even bijkomen van de Uyuni tour en wennen aan Chili: weer een andere valuta, een ander accent, een ander simkaartje, een andere prijsklasse (Chili is DUUR!) en een ander hostel (helaas 20 min buiten het centrum, dus daar baalde ik een beetje van).
Op dag twee ben ik maar weer eens wat Spaans gaan leren en blogjes gaan schrijven en ging ik ‘s avonds, na de grootste regenbui in drie jaar (m’n hostelkamer was overstroomd, godzijdank was er iemand die m’n tas heeft gered), in het dorpje eten met Niels, Tessa, Romana en Ruud. We hadden voor de volgende dag een auto gehuurd om zelf naar een aantal van de bezienswaardigheden te rijden en gingen de ‘route bespreken’. Uiteindelijk was het een gezellige avond en hadden we na afloop nog steeds geen idee wat de route precies ging worden. Er deden allerlei geruchten de ronde over gesloten wegen in verband met de regenbui, een heus ontmoedigingsbeleid bleek later. We besloten het er maar gewoon op te wagen.
De volgende ochtend om 6:40 zat iedereen met kleine oogjes in de Maxus T60 (ordinaire pick-up die perfect in de omgeving paste). Onze eerste bestemming was de El Tatio geisers. Enigszins huiverig en op onze hoede begonnen we aan de route maar al snel bleek dat de waarschuwingen voor de weg echt nergens op sloegen en dat het prima te doen was (de scholen waren zelfs gesloten vanwege de regenbui, maar er was echt niks van te merken). Het park was gewoon open en rond zonsopkomst hadden we het rijk van de imposante geisers bijna voor onszelf. Vanwege het temperatuurverschil tussen de stoom en de lucht zijn de geisers ‘s ochtends extra mooi! Na wat rond te hebben gelopen en vele vicuña’s te hebben gespot stapten we weer in de auto en reden we terug richting SPDA.
Tessa en ik renden even naar de supermarkt waarna we met bammetje in de hand doorreden naar laguna Cejar, een zoutmeer waar je in mag zwemmen. De entree bleek bijna 20 euro te zijn (net als bij de geisers) en dat vonden wij Hollanders toch net teveel. We reden daarom door naar Los Ojos de Atacama, twee ronde bronnen midden in de woestijn. Ongeveer een kilometer verder lag ook nog een meer waar we een stukje omheen zijn gelopen maar van de hitte werd iedereen vooral een beetje melig.
Met verhitte hoofden begaven we ons naar de volgende bestemming van de roadtrip: Valle de la Luna, onderweg kwamen we nog een heuse windhoos tegen! Er zijn in deze vallei van de maan drie mooie uitzichtpunten en de eerste was eigenlijk direct het meest imposant: je waande je inderdaad op een andere planeet! Om een of andere reden mocht je op veel plekken maar 20 km/h rijden waardoor Niels een beetje antiautoritair werd en probeerde een busje in te halen dat vol rangers bleek te zitten. Volgens mij werden we gesommeerd het park te verlaten maar de ‘no hablo Español’ kaart werd collectief goed gespeeld en vooral Ruud stal met zijn ‘guitar?’ (toen ze ‘girar’, draaien, zei) de show. Het tweede punt was ook erg mooi en leek net besneeuwd door de zoutaanslag. Het laatste punt waren de ‘tres Marias’ wat niet zo heel veel voorstelde na alles wat we al gezien hadden. Vanwege een naderde storm en gesloten wegen mochten we niet via de andere kant het park uit (Chili is erg betuttelend tot nu toe) en dus reden we braaf met 20 km/h naar terug naar de ingang.
Nadat we de auto hadden ingeleverd zijn we nog gezellig even op het terras gaan zitten (het lijkt Nederland wel en ook qua prijzen) en daarna hebben we nog met z’n allen gegeten, al met al een super geslaagde dag!
Op mijn laatste volledige dag in SPDA besloot ik wederom niet zo veel te doen omdat ik inmiddels wel redelijk woestijn- en zoutmeer-verzadigd was. Ik ging met Romana lunchen en we boekten een stargazing tour die helaas niet doorging vanwege de bewolking. ‘s Avonds pakte ik alvast m’n spullen in omdat ik de volgende ochtend vroeg op moest voor mijn vlucht naar Punta Arenas, Patagonië. Ik had daar al een beetje een slecht voorgevoel over en dat bleek te kloppen…
Om 4:50 stond ik bepakt en bezakt klaar voor m’n shuttle die er tussen 5:00-5:35 zou zijn. Toen er om 5:15 nog niemand was besloot ik maar alvast te bellen, want ik had praktisch geen marge aangezien mijn vlucht om 7:53 vertrok en het nog 1:15 uur rijden was. Uiteindelijk kwam er na heel veel belletjes, stress en aandringen om 6:30 een taxi. Ondanks de verwoede pogingen van m’n taxichauffeur (140 km/h spookrijden) kwamen we pas om 7:30 op het vliegveld aan en kreeg ik bij de incheckbalie te horen dat ik natuurlijk niet meer mocht boarden. Ik barstte in tranen uit na alle stress en die bleken in m’n voordeel te werken: ik mocht kosteloos met de volgende vlucht naar Santiago mee.
De taxichauffeur wist niet zo goed wat hij met een huilende cliënt aan moest en gaf me een cappuccino ‘para tranquilidar’. Het bleek dat degene die mijn shuttle geboekt had de tijd niet juist had doorgegeven en dat de shuttle niet tussen 5:00-5:35 maar tussen 4:00-4:35 was. Toen ik hem dat liet weten kreeg ik als reactie: ‘have fun with your late flight’.
Ik miste door de hele situatie ook m’n overstap op Santiago maar werd goed geholpen door LATAM en mocht tegen een kleine meerprijs met de avondvlucht mee, super fijn. Ik haalde m’n bus van Punta Arenas naar Puerto Natales natuurlijk niet meer en moest dus een nachtje in Punta Arenas slapen, maar ik was allang blij dat ik tenminste in het zuiden was aangekomen.
Vanochtend heb ik de bus naar Puerto Natales genomen en wat dingen geregeld en geschreven onder het genot van warme chocolademelk. Het is nu zomer in Patagonië, dus het was vandaag 7°C. Ik vind het na al die hitte en droogte van de afgelopen dagen wel lekker, en ik kan eindelijk weer ademen op zeeniveau! Morgen ga ik naar het befaamde mirador Base Las Torres lopen, dus als dit is geupload ga ik snel slapen. Zaterdag vertrek ik voor 12 dagen met de Tecla, het schip waarop ik ook bij IJsland heb gezeild, naar Puerto Montt, ik kan niet wachten!
¡Gracias por leer y hasta la próxima!
Liefs Nikki
NIKKI OP REIS 