Unbolivable

Lieve allemaal,

Oeps, ik loop alweer twee maanden achter met schrijven… Ik heb veel gedaan, veel gezien en er is veel gebeurd. Inmiddels ben ik in het zuiden van Chili maar ik zal beginnen met inhalen vanaf Bolivia. Wanneer ik tijd heb zal ik ook de laatste blogjes over Ecuador (en de Galapagos eilanden!!!) uploaden, maar nu eerst La Paz!

Op 27 februari bracht opa me naar Schiphol waar ik met wat weemoed opnieuw afscheid nam van het kikkerlandje. Een paar tranen en videobelletje met Annie en Leen verder kon ik er weer tegenaan en door de vermoeidheid sliep ik bijna de hele vluchten. Tijdens mijn overstap op Santa Cruz (Bolivia) kon ik mooi even pinnen en een simkaartje regelen en toen ik na de meest prachtige vlucht ooit in La Paz aankwam was ik binnen een uurtje in m’n hostel.

Na me even te hebben opgefrist besloot ik op pad te gaan en wauw, wat een indrukwekkende en hectische stad is La Paz! Het leek een soort combinatie van Medellín (Colombia) en Kathmandu (Nepal). Overal kleine marktkraampjes, een komen en gaan van mensen en verkeer, op elke straathoek een Cholita (dame in klederdracht) en boven je hoofd vliegen de verschillende lijnen van het gondelsysteem rond.

Om wat meer over de stad te weten te komen deed ik ‘s middags een walking tour die bij de San Pedro gevangenis begon (google deze eens, er zijn binnen geen bewakers en het is dus echt een Zuid-Amerikaanse gevangenis zoals uit de boeken/films. Er schijnt een hele cocaïneproductie huis te houden en het bizarste is nog dat je hier tot 2006 een nacht kon ervaren hoe zo’n gevangenis is.) Vervolgens liepen we via de Mercado Rodríguez, een grote openlucht markt, naar de befaamde mercado del Brujas, de heksenmarkt. Hier kan je allerlei middeltjes kopen maar het meest bizarre zijn de gedroogde lamafoetussen die aan Pachamama worden geofferd bij de bouw van een nieuw huis. Ook kregen we nog uitleg over de klederdracht van de Cholitas en bezochten we een paar plazas. Na alle indrukken van de eerste dag vond ik het mooi geweest en ben ik even wat gaan eten en lekker naar bed gegaan.

Door de jetlag werd ik de volgende dag op tijd wakker en na een lekker ontbijtje ging ik met de Teleferico, het kabelbaansysteem, naar Valle de la Luna. La Paz ligt midden in de Andes op 3700 meter hoogte en de uitzichten onderweg waren dan ook spectaculair! Valle de la Luna zelf was ook mooi, het is een bizar landschap ontstaan door erosie. Er waren een paar Boliviaanse en Argentijnse meiden die graag met me op de foto wilden, dat is me in Zuid-Amerika nog niet vaak overkomen… Ik ging weer terug met de Teleferico maar nam een paar lijnen extra om ook het 400 meter hogergelegen El Alto te bekijken (erg onveilige stad, maar in de kabelbanen is het wel veilig) en vooral het uitzicht vanaf El Alto over La Paz te zien. Het is echt zo groot en spectaculair met alle toppen (Huayna Potosí, Illumani, etc.) op de achtergrond. ‘s Middags ben ik even in een cafeetje gaan zitten lezen/schrijven om alles op me in te laten werken want La Paz is intens! Omdat het regende was het lastig om een taxi te vinden, maar in m’n eentje naar het hostel lopen in het donker was ook geen optie, soms wel stom om over dat soort dingen te moeten nadenken.

Op mijn laatste dag in La Paz ging ik North Yungas Road, oftewel Death Road fietsen. Jarenlang was dit een van de gevaarlijkste wegen ter wereld maar sinds de komst van een nieuwe weg is er nauwelijks nog verkeer en kan je 60km naar beneden fietsen door de meest geweldige landschappen. Met een busje vertrokken we naar het startpunt van de tocht op 4700m waar we beschermende pakken, helmen en natuurlijk onze fietsen kregen. De eerste 20km waren over een geasfalteerde weg en het uitzicht was waanzinnig, echt nog veel mooier dan ik had verwacht! Vervolgens moesten we een klein stukje verder met de bus en begonnen we aan het echte werk; het onverharde deel. Door de mist konden we aan het begin niet zien hoe diep de afgronden naast ons waren, maar de vele kruisjes langs de weg maakten wel duidelijk dat je hier geen fouten wilde maken. Na zo’n 30km langs afgronden, jungle, watervallen en riviertjes moesten we helaas stoppen omdat er meerdere landslides waren geweest die het laatste deel van de weg onbegaanbaar maakten (maar om eerlijk te zijn was ik zo verkrampt dat het wel prima was). We lunchten nog ergens en reden toen moe maar voldaan terug naar La Paz. Helaas voelde ik me ‘s avonds steeds minder lekker, misschien was 4700m op dag drie wat veel van het goede. Op tijd naar bed want de volgende dag ging ik door naar Isla del Sol!