Lieve allemaal,
Onze laatste dagen in Colombia waren niet zo leuk, een misplaatst einde na twee hele fijne maanden in dit prachtige land. Het kan natuurlijk niet altijd feest zijn, dit soort momenten horen er helaas ook bij.. Er ging even van alles mis toen we probeerden met de bus naar Ecuador te reizen, maar het is gelukkig ook allemaal weer goedgekomen. We zijn in ieder geval weer een hele ervaring rijker.
Na onze mega hike sliepen we nog twee nachtjes in Salento om even bij te komen en onze kleding te wassen. Het werd langzaamaan wel tijd om door te reizen naar Ecuador. We hadden uitgezocht hoe we dit over land konden doen, dat zou een paar dagen duren maar een stuk goedkoper zijn dan vliegen. Vanuit Cali was deze route het makkelijkst, en als we daar dan toch waren wilden we ook nog wel twee nachten salsadansen voordat we verder reisden. De route die we zouden afleggen was als volgt: Cali – Ipiales – Tulcan (Ecuador) – Quito (Ecuador), alles bij elkaar zo’n $50.
We wisten dat er op 9 januari een grote landslide was geweest bij Rosas, een dorpje op de route, waardoor de Panamerican highway gesloten was. Dit was inmiddels alweer 10 dagen geleden en op het nieuws hadden we gezien dat het vervoer richting Ipiales hervat was. Toen we op het busstation in Cali aankwamen vroegen we dus direct hoe het zat en er werd aan ons verteld dat we naar Ipiales konden met een alternatieve route die zo’n 24-30 uur zou duren. Natuurlijk stonden we daar niet echt om te juichen, maar als het ons $200 bespaarde wilden we best even in de bus zitten. We konden de tickets nog niet kopen en moesten daarvoor de volgende dag terug naar het busstation, typisch Colombia…
Die avond zijn we naar la Topa gegaan, een salsaclub. Geweldig om te zien hoe goed er hier gedanst wordt, daar waren onze zondagavonden op de Waka Pasi in Suriname niets bij! Zelf hebben we ook nog een paar pogingen gewaagd, maar ik voelde me eigenlijk iets te ongemakkelijk door m’n onkunnen.. Ik moet ergens de komende maanden toch maar eens met lessen gaan beginnen!
In Cali is overdag niet zo veel te doen en het heeft ook niet de meest geweldige reputatie qua veiligheid, dus we hebben vooral wat bij het hostel gezeten en een uitstapje naar het busstation gemaakt voor de bustickets. ‘s Avonds zijn we voor het eerst in twee maanden maar eens naar Gringo Tuesday gegaan (een taaluitwisseling die daarna over gaat in een feestje), maar ook daar viel niet echt veel te beleven en uiteindelijk zijn we naar huis gegaan omdat we vroeg de bus moesten hebben.
De volgende ochtend om 7:00 waren we op het busstation en daar begon de ellende. Eerst kregen we te horen dat het vertrek tot 18:00 was uitgesteld vanwege file. Het eerste stuk van de route liep echter door ‘rood’ gebied (veel cocaproductie) en dat zouden we overdag afleggen, maar nu zouden we daar juist ‘s avonds doorheen moeten. Net toen we hadden besloten dat dat niet goed voelde kwam de mededeling dat we toch om 9:00 zouden vertrekken, dus we besloten te wachten en het er maar op te wagen.
Om 9:30 begonnen we te rijden, om 11:30 strandden we bij protest/roadblock. Gelukkig zat er een lieve jongen achter ons die zich wat over ons ontfermde vertelde dat dit wel vaker gebeurde en na een halfuur wachten mochten we toch door. Niet veel later stond de volgende stop op het programma, waarbij twee wielen van de bus vervangen werden. Ongeveer twee uur later stopten we weer en werden er nog meer wielen vervangen. Om 16:00 begon de echte ellende. We waren inmiddels in het dorpje Rosas (bij de landslide dus) en kregen te horen dat we tot 18:00 moesten wachten voordat we zouden weten of we verder mochten rijden over de alternatieve route. Gelukkig was hier een klein winkeltje met zeer slechte wifi, want onze simkaarten waren ermee gestopt en zo konden we iedereen in ieder geval even op de hoogte stellen.
Dit was niet echt een fijne plek om stil te staan en te wachten. We werden erg aangestaard door wat vage figuren en meerdere keren door verschillende mensen gewaarschuwd dat we echt op onze spullen moesten letten. Gelukkig waren de buschauffeurs en jongen die achter ons zat erg behulpzaam en hielden ze een oogje in het zeil. Om 18:00 kwam het bericht dat we niet door mochten rijden en dat dit nog wel tot maandag (5 dagen!) zou kunnen duren, later veranderde dat zelfs naar 8 dagen… Het was aan de inzittenden van de bus of we terug zouden rijden naar Cali, of zouden wachten in de bus. De bus besloot te wachten?! Acht dagen wachten in Rosas zagen wij echt niet zitten, en overnachten in de bus leek ons ook geen geweldig idee gezien alle waarschuwingen. De buschauffeur vertelde dat we ook een motortaxi konden nemen, maar typte daarna in google translate dat dat erg gevaarlijk was, vooral als vrouw, en dat ze je kunnen beroven. Daar hebben we dus ook maar voor bedankt. (Inmiddels heb ik via El Tiempo gelezen dat ze de alternatieve route voor minstens 4 dagen hebben gesloten voor onderhoud. De onverharde weg was helemaal kapot door alle bussen en trucks die eroverheen reden, dus iedereen zat vast.)
Vergezeld door de buschauffeur zijn we uiteindelijk naar het dichtstbijzijnde motel gelopen waar we voor 6 euro een smerige schimmelkamer kregen waarvan je niet wil weten wat er allemaal gebeurd is. Hier besloten we de volgende ochtend de eerste bus naar Popayan (dichtstbijzijnde stad) te nemen en vanuit daar vliegtickets te zoeken. Er was namelijk nog één alternatieve landroute naar Ecuador, maar die heeft de bijnaam ‘Trampoline of Death’ vanwege de steile afgronden en frequentie van ongelukken. We hadden niet echt zin om ons geluk nog meer op de proef te stellen.
Na een slechte nacht vertrokken we in de regen naar Popayan waar we direct naar het vliegveld liepen om te proberen een goedkope vlucht af te dingen. Nou dat lukte niet, ze vroegen 400 euro per persoon?! (Achteraf gezien hadden we vanaf hier voor 80 eu naar Pasto kunnen vliegen en vanaf daar met de bus verder kunnen gaan, maar dit kwam niet in onze slaapgebrekkige hoofden op). We hebben toen de bus terug naar Cali genomen, zijn daar naar het vliegveld gegaan, probeerden hetzelfde, wederom zonder succes. De wifi was vreselijk slecht, wat erg frustrerend was omdat we tickets moesten boeken. Uiteindelijk hebben we met behulp van Marc (vanuit Nederland) 2 veel te dure vliegtickets naar Quito geboekt, via Bogotá nota bene, erg balen.
Om 1:00 kwamen we in Quito aan. Gelukkig had ik het hostel en de taxi al geregeld, dus het laatste stukje verliep soepel en we konden eindelijk slapen na de lange tocht. We hebben de volgende dag lekker uitgeslapen, simkaartjes en geld geregeld, een klein rondje door het oude centrum gelopen (erg mooi, en prachtige kerken!) en daarna zijn we in een grote mall naar Avatar 2 geweest, heerlijk.
Zaterdag zijn we met de bus naar Otavalo geweest, hier is een van de grootste markten van Ecuador. Er werden echt prachtige spullen verkocht door mensen in traditionele kleding, heel mooi om te zien. Ik wist alleen niet echt hoe ik een poncho of deken nog 6 maanden mee moet nemen dus ben met lege handen terug naar Quito gegaan. De busrit was trouwens echt heel mooi, het lijkt wel alsof er in Ecuador na elke bocht een andere vulkaan tevoorschijn komt!
‘s Avonds wilden we even naar de planning voor de komende tijd kijken, omdat op de bonnefooi reizen best wel duur blijkt en we Ecuador ook weer vliegend moeten verlaten. We wilden eigenlijk (met de bus) naar Peru, maar de situatie daar lijkt niet echt te verbeteren en inmiddels is het helaas ook in het noorden onrustig dus dat gaan we niet doen. De vluchten in Zuid-Amerika zijn momenteel heel erg duur, dus het was even zoeken en puzzelen hoe we verder gaan reizen. Jin en ik werden hier allebei wat gestresst van en we hebben uiteindelijk tot 2:30 zitten zoeken naar een betaalbare optie, niet zo leuk. Maar! Het is gelukt, de volgende ochtend hebben we met hulp vanuit Nederland geboekt en we gaan half februari naar Bolivia en daarna naar het noorden van Chili!
Na de stress en het slaapgebrek van deze dagen voelde ik me een beetje op en leeg. Maar de problemen zijn opgelost, we hebben alweer allemaal leuke dingen gedaan en er komt nog meer leuks aan, blik op vooruit en weer lekker genieten!
Volgende keer meer over de Cotopaxi & Quilotoa loop, bedankt voor het lezen ¡y hasta la proxima!
Liefs Nikki
NIKKI OP REIS 