NIKKI OP REIS

Lieve allemaal,

Drie weken geleden hebben Jin en ik de vulkaan Nevado del Tolima beklommen, één van de coolste en zwaarste dingen die ik ooit gedaan heb!! Dus sorry not sorry dat het zo’n lang verhaal geworden is! De cursieve stukjes komen uit m’n notities van tijdens de tocht, de rest heb ik later geschreven. Het leek me wel leuk om een volledig beeld te geven inclusief de dramatiek (met een hoofdletter D) van het moment dus geniet ervan 😉

Dag 1: 19 km, Valle del Cocora (2400m) – Finca la Primavera (3800m)

Op 11 januari begon het feest, we meldden ons om 5:30 (met een paar uur slaap) bij het kantoor om de laatste spullen in onze backpacks te doen. Een deel van de spullen werd door een muilezel gedragen, waardoor we zelf gelukkig alleen met de benodigdheden van de dag liepen. Samen met onze gidsen (Janier en Rolo) en medeklimmers (Roxanne en Louis, een Canadees stel) ontbeten we in Salento waarna we naar de Cocoravallei reden. In deze vallei staan de hoogste palmen ter wereld (waspalmen tot wel 60 meter!) Onder de opkomende zon liepen we door de schitterende vallei richting de jungle. We klommen, klauterden en doorstaken riviertjes op onze kaplaarzen (die waren verplicht, bleek wel terecht te zijn). Na de lunch begon het te regenen en bewezen niet alleen de kaplaarzen maar ook onze prachtige regenpakken hun dienst. Terwijl we in ANWB-stijl verder klommen veranderde de jungle van ‘bosque altoandino’ naar ‘bosque altoandino niebla’ en uiteindelijk kwamen we boven de boomgrens (Páramo ecosysteem). Inmiddels liepen we al flink wat uren in de regen, zakten we regelmatig tot onze knieën in de modder en het begon behoorlijk fris te worden. Gelukkig was daar onze altijd optimistische Janier: ‘we are almost there, just 3 more km’. Nou ik kan je vertellen dat we nog wel meer dan 3 km moesten.. Ik heb uiteindelijk ruim twee uur gelopen in de veronderstelling dat we er biiiiiijna waren en was meer dan blij toen ik eindelijk doorweekt bij de finca aankwam.

Nou we zijn er hoor, dag 1 is a wrap. Hoop dat m’n voeten ooit nog warm worden maar voor de rest gaat het wel prima. Wat een dag! Het begon echt super, vroeg uit de veren en in Salento ontbijten, de zon zien opkomen bij de waspalmen en tot de lunch was het droog. Al snel spectaculair door de jungle en blij dat we regenlaarzen aanhadden! Het eerst stuk na de lunch was ondanks de regen ook wel goed te doen maar de echte ellende begon bij de Paramo… Alles was nat en koud, en toen ik er al echt klaar mee was zouden we pas over 2 uur aankomen. En ik maar denken dat ik de finca zag. Les voor mezelf: wel gewoon iets extra’s aandoen, water pakken, eten pakken etc. ookal is het gedoe en niet wachten tot de finca. Was nu zo flauw op t einde. Ben wel een beetje bang voor wat er nog komen gaat, als het maar niet zo regent…

Inmiddels gegeten (niet geweldig maar ‘t moet maar he) en in bed om 20:50. Tijdens de briefing klonk het alsof morgen wel gaat lukken en we ontbijten pas om 7:30! Ik had me ingesteld op 5:30 ofzo. Jinnie was een beetje ziekjes maar klinkt alsof ‘t inmiddels wel beter gaat, een nachtje slapen helpt vast. Heb zelf eigenlijk totaal geen last van de hoogte, behalve dat je wat sneller buiten adem bent natuurlijk.

Nou duim duim duim dat t droog is, want dan is ‘t echt heel leuk. Maar in de blubber, regen en ijskoude wind vroeg ik me wel een paar keer af waarom ik dit nou doe. Tijdens de eerste helft van de wandeling was ik ook nog wel een beetje aan ‘t nadenken enzo maar vanaf de Paramo was ‘t keihard bikkelen en verstand op nul. Net nog even gezellig de slappe lach gehad om de foto’s van vandaag. Ik ga slapen, hopelijk beter nachtje dan gister!!!

Dag 2: 7 km, Finca la Primavera (3800 m) – Base Camp Arenales (4400m)

Ik heb best wel lekker geslapen, tussendoor een paar keer wakker geworden maar alsnog een lange (warme, dankzij de dekens) nacht. Tempo zit er vanochtend niet echt in maar een deel van de groep voelt zich ook niet goed dus misschien maar beter om even rustig aan te doen. Nu het dilemma van wel/geen diamex en is natuurlijk een beetje lastig aangezien niemand er echt verstand van heeft. ‘T is bewolkt maar droog en ik heb er wel zin in. Hoop gewoon dat het niet regent, dan komt het wel goed. En dat iedereen zich beter gaat voelen, want weet nu ook niet zo goed wat ik voor ze kan doen. Fingers crossed!

Rond 9:30 vertrokken we op weg naar het base camp, eerst ‘Colombian flat’ en daarna nog zo’n 600 meter klimmen. Een minder lange tocht dan op de andere dagen, om enigszins te acclimatiseren en onze krachten te sparen voor de summit. We liepen de hele dag door de Páramo, een landschap bomvol frailejónes (Espeletia), een soort cactussen. Deze planten nemen water op uit de lucht en laten dit via hun wortels de aarde in, waardoor meren en rivieren ontstaan. Maarliefst 80% van het drinkwater in Colombia wordt via frailejónes verkregen! De omgeving was prachtig en het lopen ging me prima af maar helaas begon Louis zich alsmaar slechter te voelen door de hoogte. We liepen heel rustig door met veel pauzes en de klim bleek toch nog best pittig te zijn. Vanaf 4200m begon ik de hoogte een beetje te merken (licht misselijk) maar gelukkig bereikten we niet veel later het base camp, dat we helemaal voor onszelf hadden! Het was er zó mooi en zó koud, we hadden geweldig zicht op de Tolima en ook de zonsondergang was adembenemend. Ver weg van alles en iedereen, alleen wij en de vulkaan.

Jin, Janier en ik zouden de summit met z’n drieën gaan beklimmen omdat Louis zich nog altijd te slecht voelde en de rest bij hem bleef. Nadat ook de saturatiemeter ons groen licht gaf (Jin 90%SpO2 en ik 96%SpO2) kregen we van Janier uitleg over het harnas, de stijgijzers en pikhouweel voor als we de gletsjer zouden beklimmen. We aten snel een pastaatje, wierpen een laatste blik op de sterren (WAUW!) en doken de tent in, want om 1:30 was het zo ver!!!

Dag 3: 20 km, Base Camp Arenales (4400m) – Nevado del Tolima (5276m) – Finca la Primavera (3800m)

Lig met buikpijn in de tent en heb ‘t koud en ‘t regent. Voel me niet lekker en de wetenschap dat over 3 uur de wekker gaat en ik nog geen oog heb dichtgedaan helpt ook niet mee, wat een ellende.

Nou ik zal deze nacht niet romantiseren want ik voelde me vreselijk. Ik had het echt ijskoud ondanks alle lagen en de slaapzak (heb 24 uur lang geen gevoel in m’n voorvoeten gehad, zo koud), had buikpijn en was misselijk. De wekker om 1:30 was dus enerzijds een welkome verlosser maar anderzijds het startsein van een nog barder deel van de nacht. Ons ontbijt bestond uit een kopje cocathee (ik vermoed dat dit grotendeels de oorzaak van mijn latere papbenen was, een mens heeft toch wat koolhydraten nodig?!) en we vertrokken met onze hoofdlampen op naar de top.

Eerlijk is eerlijk, het eerste stuk vond ik echt verschrikkelijk zwaar. Elke tien stappen voelden alsof ik een kilometer had gesprint, ik had nul kracht in m’n benen. Het pad liep zigzaggend omhoog dus nadenken over waar je je voeten zetten was niet nodig en het lukte me niet om aan andere dingen te denken dan hoe papperig ik me voelde. Gelukkig veranderde het pad na 400m stijgen in een rotswand. We moesten aan elkaar gezekerd gaan klimmen, erg vet en een welkome afleiding van m’n irritante gedachten, hier moest je je immers wel op het klimmen concentreren wilde je niet vallen.

Ik had de indruk dat we erg langzaam gingen en toen ik Janier vroeg of hij dacht dat we de gletsjer op tijd zouden halen (dit moet voor 6:30 want anders is het afdalen onveilig vanwege het smelten) zei hij van niet… nou de moed zakte ons in de schoenen. Achteraf bleek er een en ander verloren te zijn gegaan in de vertaling want toen we bij de rand van de gletsjer aankwamen (in de veronderstelling dat dit dus ons laatste punt was) zei hij dat we onze stijgijzers aan moesten doen en begonnen we aan het allerlaatste stuk!

Wat was het gaaf om de gletsjer te beklimmen! En wat was het zwaar! Het was ijskoud en alles (wimpers, backpacks, waterflessen, haren) was bevroren. Er is op deze hoogte nog maar 50% zoveel zuurstof in de lucht als op zeeniveau, dus je verzuurt veel sneller dan normaal. Maar wauw, de zon kwam op, we zagen de omliggende bergtoppen, het zicht verdween weer, we liepen ruim 1,5 uur met z’n drietjes als een treintje over de gletsjer, en toen… waren we er!!! Nevado del Tolima, 5276m, we did it!!! Wie had dat gedacht?!

Eigenlijk had ik een grotere ontlading en euforie verwacht op de top, maar we waren zo uitgeput en koud dat alles later pas echt indaalde. Wat was ik blij dat we gingen afdalen, dat kost zoveel minder kracht! Van de afdaling heb ik nog wel een stuk meer genoten dan van de klim. Prachtig uitzicht, minder misselijk en niet continu verzuurde benen. Binnen twee uur waren we bij het base camp waar we ontbeten en de boel opruimden. Vervolgens moesten we nog 7km teruglopen naar de finca. Vanwege de modder best nog wel een tocht maar het ging grotendeels op de automatische piloot aangezien we al sinds 1:30 wakker waren (of nou ja eigenlijk al sinds 7:00 de dag ervoor).

We hebben ‘t gedaan! Wat was ‘t rete zwaar en een super lange dag; voelt bijna alsof het een andere keer was dan vandaag. Alles aan mij is moe. Heb echt geen oog dicht gedaan gister en de beklimming was zo zwaar, ik had gewoon 0 kracht in m’n benen (miss omdat we niet ontbeten hadden). Heb zo vaak gedacht dat ‘t niet zou lukken of dat ik er maar mee moest stoppen. Ook dacht ik dat we niet op tijd waren voor de gletsjer (erg sip maar ik zei nog tegen Jin: ‘misschien maar goed dat de keuze voor ons gemaakt wordt want ik weet niet hoe ik nog een gletsjer op zou moeten komen maar ik zou ook niet zelf willen opgeven’) en toen we dus opeens wel gingen dacht ik echt AAAH. De terugweg was wel echt zo prachtig.

Voel me een beetje sip momenteel en zou eigenlijk wel even internet willen om met iedereen te kletsen. Misschien ook wel gewoon omdat ik zo moe ben en gewoon graag wil delen hoe pittig het was maar goed dat kan dus niet. En nu lopen de tranen over m’n wangen zonder dat ik echt weet wat er is. Nou goed dat huilen verstopt m’n neus en d’r is hier al zo weinig zuurstof. Als ik aan leuke dingen probeer te denken word ik alleen maar verdrietig omdat iedereen ver weg is. Eerste keer heimwee op reis?

Nou inmiddels even gegeten en gelachen met Jin dus ik kan er weer tegenaan. Morgen vroeg op dus nu lekker slapen!

Dag 4: 20 km, Finca la Primavera (3800m) – Valle del Cocora (2400m)

Om 7:00 vertrokken we en ik had er helemaal zin in, ik had geweldig geslapen en van m’n emobui van de avond ervoor was niets meer over. M’n benen hadden weer kracht en ik huppelde de berg nog net niet op. We liepen een andere route dan op de heenweg en na een uurtje klimmen hadden we geweldig uitzicht op zowel de Tolima als de Paramillo del Quindío. Daarna daalden we steeds verder af en werd de vegetatie langzaam weelderiger. Het zonnetje scheen en ik kon m’n geluk niet op…

Wat een nacht slapen wel niet doet, ik voel me als herboren. Lekkerste ontbijt tot nu toe en zooo’n mooie route terug. Nu even een aardappelsoepje gegeten en zo het laatste stuk!

… Tot het begon te regenen. En niet zomaar te regenen, het kwam echt met bakken uit de lucht en het hield. niet. meer. op. Het eerste uur liet ik me hier niet door uit het veld slaan maar toen kwamen er een paar tegenslagen achter elkaar: ik verloor m’n zonnebril (en ging op zoek), ik haalde m’n mooie (nieuwe) regenbroek en mezelf open aan een verroest prikkeldraad, ik gleed op deze laatste dag toch nog even uit (waardoor ik helemaal onder de modder zat, en ik haat modder) en tot slot bleek m’n regenhoes letterlijk in een zak vol water veranderd te zijn omdat het simpelweg te hard stortte en hagelde, dus m’n backpack was nog even lekker doorweekt geraakt. Mooi balen (en ja, allemaal niet het einde van de wereld, maar wel genoeg aanleiding om m’n euforie om zeep te helpen). Toen ik de hoop dat het nog droog zou worden echt volledig had opgegeven gebeurde dat natuurlijk wel, je zou er bijgelovig van worden.

Toen we er bijna waren rende Janier opeens naar voren. Midden in de jungle toverde hij een picknickkleedje te voorschijn en verschenen er toastjes, chorizo, kaas en olijfjes! Onbewust bleek dit precies waar we behoefte aan hadden 😉 maar het feest was pas écht compleet toen ze een fles rode wijn uit hun backpack trokken! Geweldig, wat een lieve, lieve, lieve gidsen zijn Janier en Rolo toch!

We liepen nog ruim een uur terug naar de Cocoravallei en werden vanuit daar naar Salento gebracht. Iedereen had even tijd om zich op te frissen (we waren zó vies!) en daarna zijn we met z’n alleen uiteten geweest om dit avontuur af te sluiten.

We did it!!!!!!! Een dag vol ups en downs maar omg we did it!

Wat een ervaring, ik had het echt voor geen goud willen missen! Typisch zoiets dat je nog meer gaat waarderen naarmate er wat tijd verstrijkt (en je het ongemak langzaam uit je herinneringen verbant, ik heb erg om m’n dramatische stukjes van tijdens de tocht gelachen achteraf). Voorlopig hoef ik er even niet aan te denken om weer zoiets te doen, maar dat dit niet de laatste berg is die ik heb beklommen weet ik wel zeker!

¡Gracias por leer y hasta la próxima!

Liefs Nikki

P.s. Ik merk dat ik het lastig vind om de tijd te nemen om m’n blog goed bij te houden omdat we zo veel doen (en ik er ook niet altijd zin in heb). Ik zal proberen weer even een inhaalslag te maken maar er zit dus nogal wat vertraging op haha 🙂