NIKKI OP REIS

Lieve allemaal,

We zijn in de koffieregio! Blijer krijg je me niet, want op elke hoek kan je hier een lekker bakkie drinken. We zitten momenteel in een cafeetje in Salento te wachten tot de regen wat minder is voordat we naar huis lopen, dus ik begin maar alvast aan het blogje over Jardín en Salento. Vanuit Medellín zijn we met de bus doorgereisd en natuurlijk duurde dit weer twee keer zo lang als er eigenlijk voor stond. Gelukkig was er een ongelofelijk lief kindje in de bus dat de hele reis naar ons heeft zitten schaterlachen, we kwamen de tijd dus wel door. We kwamen ‘s avonds aan en besloten de Italiaan die ons was aangeraden meteen maar even te bezoeken (hier kwam ik iemand van m’n middelbare school tegen, hoe toevallig 2.0). Een goede keuze, want ze hadden échte buffelmozzarella en échte serranoham, geweldig. Daarna lekker naar bed, wat helaas niet ontworpen was voor mensen van 177cm…

Jardín, tuin in het Spaans, doet haar naam eer aan. Het is een door bergtoppen omgeven Andes dorpje op 2000m hoogte in de koffieregio van Colombia (Eje Cafetero), waar de tijd stil lijkt te staan. Het centrale plein zit de hele dag vol met mensen die kopjes koffie drinken en spelletjes spelen en de mannen rijden met cowboyhoeden op op paarden door de straten. Ik vind Jardín misschien wel de fijnste plek waar we tot nu toe geweest zijn!

We waren van plan om even lekker rustig aan te doen, met iedereen thuis bij te kletsen en onze blog/polarsteps bij te werken, alleen bleken we in het hele dorp geen bereik te hebben dus dat was een beetje onhandig. ‘s Middags hebben we een korte wandeling gemaakt langs een waterval, uitzichtspunt en het laatste stukje gingen we met de garrucha (een erg gammel kabelbaantje) terug, wat een mooie omgeving!

De volgende dag zijn we ‘s middags naar koffiefinca Los Angelos gegaan. De tuktukrit er naar toe was al spectaculair en de rondleiding van señor Giraldo en zijn familie was geweldig. We werden verwelkomd met diverse kopjes koffie en in het Spaans (maar heel langzaam) legde hij het proces van plant tot kopje koffie uit. Hij nam ons mee de plantage op, liet zien hoe je de koffiebessen plukt, hoe ze gesorteerd en gedroogd worden, hoe ze vervolgens gepeld en geroosterd worden en tot slot worden vermalen om er daadwerkelijk koffie van te kunnen zetten. Ook kregen we een cappuccino met melk van hun eigen koe Paula, Paula eet papaja’s en bananen waardoor de melk zoet was van zichzelf! Inmiddels hebben ze dit bedrijf al vijf generaties en met een grote glimlach en hartkloppingen van de cafeïne keerden we een paar uur later terug naar Jardín waar we weer bij de Italiaan neerstreken.

We besloten een dagje langer in Jardín te blijven en maakten nog een wandeling. Deze liep eerst langs een bananenplantage naar een uitzichtpunt met een groot beeld van Christus. Vervolgens liepen we langs een waterval en tussen de heuvels door terug naar het dorp. We kregen onderweg nog een lift aangeboden, want een Colombiaanse familie begreep niet dat we dit voor ons plezier lopend aflegden, we hebben ze vriendelijk bedankt. ‘s Avonds hebben we nog een keer laatste bij Bon Appetit gegeten, dit keer tikka masala (het was niet alleen een Italiaans maar ook een Zuidoost-Aziatisch restaurant, bijzondere combi maar desondanks erg heerlijk) en toen brak onze laatste avond in het minibedje alweer aan.

De bus die we moesten hebben ging alleen om 6:00 en om 8:00 dus we moesten vroeg uit de veren. Gelukkig hadden we een dag van tevoren de laatste twee stoelen voor de bus van 8:00 weten te reserveren, anders hadden we niet weg kunnen gaan (was natuurlijk geen ramp geweest maar toch wel weer onhandig). Het eerste stuk van de rit was dwars door de bergen, over super hobbelige, onverharde wegen met spectaculaire uitzichten. We reden zelfs een stuk op 3000m hoogte! Deze tocht duurde ruim vier uur en daarna moesten we overstappen in het altijd bruisende Riosucio (letterlijk: vuile rivier, nou dat kan ik beamen). Uiteindelijk kwamen we na zes uur in de stromende regen in Salento aan. Er was geen taxi te bekennen dus we zijn maar met ons hele hebben en houden door de regen gesjokt en na een lekker maaltje (twintig meter verderop, dat zat dan wel weer mee) gaan bijslapen. Zo’n reisdag is altijd toch wel weer vermoeiend, ook al doe je voor je gevoel helemaal niets.

We sliepen in een super schattig houten huis vol vrolijke kunst. Na een koude nacht (het is hier zo’n 12°C ‘s nachts) hebben we heerlijk ontbeten met wentelteefjes en even bijgekletst met Erik. Toen we terugkwamen in onze airbnb bleek het dak de regen niet meer aan te kunnen: het water liep onze kamer in. Onze host gaf een dweil en zei: ‘yeah it normally doesn’t rain so much’. Ze begreep niet waarom we een bak en handdoek wilden hebben en in plaats van ons te helpen zei ze meteen dat we maar wat anders moesten boeken. Dit viel natuurlijk niet helemaal in goede aarde en bovendien konden we niet echt weg aangezien alles vol zat vanwege het hoofdseizoen. 1) Het is zomervakantie hier, 2) vanwege drie koningen (vrijdag 6 januari) had iedereen maandag 9 januari een vrije dag?! en 3) blijkbaar zijn en van 2 tot 9 januari elk jaar grote feesten in Salento, waar 150.000 man op afkomt. Gelukkig stopte de regen na een tijdje, en daarmee ook de lekkage. ‘s Avonds hebben we nog even sfeer geproefd bij het dorpsfeest, hilarisch! Los Inquietos traden op en iedereen stond met een fles rum of aguardiente in de hand. Zoek maar even op op spotify, dit soort muziek hebben we dus elke avond tot diep in de nacht moeten aanhoren…

We wisten van tevoren al dat Salento zelf niet super leuk was (vooral in vergelijking met de dorpjes waar we al waren geweest) maar we zijn hier met een doel: het beklimmen van Nevado del Tolima! Gister en vandaag hebben we de beklimming voorbereid. In vier dagen zullen we vanaf Valle del Cocora (ca 2400m) naar de Nevado del Tolima (ca 5200m) hiken en terug! Bij de briefing gisterochtend werd uitgelegd wat we allemaal kunnen verwachten en hebben we de paklijst doorgenomen. Daarna hebben we wat spullen aangeschaft/gehuurd bij een winkeltje in Salento. Het was nog even spannend of we alles in de juiste maten konden krijgen (vanwege het hoofdseizoen) maar gelukkig hadden we een dag speling en is onze paklijst inmiddels compleet. Ik ben zo benieuwd! Het gaat ongetwijfeld heel zwaar worden en het is duimen dat we geen hoogteziekte krijgen, maar het komt vast goed. We gaan zo lekker op tijd naar bed, want morgen om 5:30 is het zo ver!!!

Volgende keer kan ik jullie hopelijk alles over de beklimming vertellen! Bedankt voor het lezen ¡y hasta la proxima!

Liefs Nikki