La eterna primavera

Hoi allemaal,

Vanuit Cartagena zijn we verder gereisd naar Medellín. Hiervoor moesten we eerst een zestien-urige nachtbusrit overleven maar ach ‘valío la peña’. Deze stad van ‘la eterna primavera’, de eeuwige lente (vanwege het fijne klimaat), was letterlijk een verademing na Cartagena. Ik was op slag verliefd en ben uiteindelijk meer dan twee weken in Medellín gebleven!

Na een nachtje bijslapen ging de wekker maandag al vroeg, we moesten namelijk op tijd in de schoolbanken verschijnen! Deze week verbleven we bij een taalschool en hadden we elke ochtend Spaanse les. Ik had een leuke docent en heb met name veel kunnen opfrissen wat ver weg was gezakt na de middelbare school. Verder had ik nog een paar uur privéles wat ook erg goed beviel. Na de eerste lesdag was er een borrel vanuit de school, dat was erg gezellig en we hebben veel leuke mensen leren kennen! De school (waar we ook slapen) ligt in de populaire en erg gegentrificeerde wijk El Poblado. Een fijne, veilige en groene wijk waar de eekhoorntjes door de bomen lopen en het straatbeeld meer van Berlijn dan Colombia heeft. De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het ook wel weer even fijn vond om op elke straathoek een lekkere cappuccino te kunnen drinken en het was een fijne uitvalsbasis om deze mega stad te verkennen.

Aangezien we in de middagen vrij waren, hebben we natuurlijk ook nog van alles in de stad gedaan: we hebben de botanische tuin bezocht, we hebben salsales gevolgd, tejo gespeeld, de kerstlichtjes van Medellín bekeken en natuurlijk kerst gevierd! Ik zal alles even toelichten!

Eerst dus de botanische tuin, we gingen hier met de metro naartoe. De metro in Medellín is super schoon en veilig en de uitzichten die je onderweg ziet zijn adembenemend! Het is echt onvoorstelbaar hoe groot deze stad is en omdat het tussen bergen ligt zie je heel goed tot hoe ver de wijken lopen. De botanische tuin zelf was ook mooi, maar minder spectaculair dan die in Bogota. De uitzichten vanuit de metro zijn me in ieder geval meer bij gebleven.

Daarna was het tijd voor de salsales en hier zal ik niet al te veel woorden aan vuil maken… Na mijn salsadebacle in Mexico had ik ons braaf opgegeven voor de beginnersles, maar deze bleek wel heeeeel beginner. Ik dacht dat ik incapabel en stijf was, maar och de danspartners hebben me ruim overtroffen. We hebben deze week echter nog met een andere Colombiaanse sport kennis gemaakt: tejo! (zeg: tègo). Tejo is de nationale sport en het is een soort jeux de boules met ontploffingen: je hebt een berg met klei, hier ligt een ijzeren ring op en vier zakjes met buskruit. Je gaat op zo’n tien meter afstand staan en probeert punten te scoren door met je tejo, een steen, 1) zo dicht mogelijk bij de ring te gooien, 2) in de ring te gooien, 3) een ontploffing te veroorzaken of 4) een combi van 1, 2 en 3 te gooien. Het is vast niet lastig om je voor te stellen dat dit een hilarische avond was, ik heb er erg van genoten!

Om het weekend in te luiden zijn we met een groepje naar de kerstlichtjes langs de rivier van Medellín gaan kijken. Kerstlichtjes zijn een big deal in Colombia en Medellín en Cali voeren hier zelfs jaarlijks een strijd om. Dit jaar was het thema Disney’s encanto en we hebben kilometers lang van de meest kleurrijke en hysterische lichtjes rondom de rivier mogen genieten, samen met duuuuiiiiizenden andere mensen, wat een chaos en gezelligheid!

Op 24 december hebben we lekker uitgeslapen en daarna ben ik met Daphne en Jin met de metro naar Parque Berrio, een halte midden in het centrum, gegaan. Zo’n enorme drukte en chaos, geweldig en verschrikkelijk tegelijkertijd! We hebben een paar pleinen, de kathedraal, het paleis van cultuur bekeken en ik kan echt door en door genieten als er dan midden op een plein een paar mensen muziek maken en alle omstanders met elkaar staan te dansen. Na een tijdje was het wel weer mooi geweest, want ondanks de gezelligheid moet je op dit soort plekken continu opletten en als het ware ‘aan’ staan en, belangrijker nog, we moesten ons gaan optutten voor het kerstdiner! Samen met de lieve meiden die we deze week hebben leren kennen, Iris, Martine en Daphne, hebben ons zo goed en kwaad als het ging (shoutout naar de glitters van Daphne) opgetut en onze minst backpackerige-outfit maar eens tevoorschijn getoverd. We hebben een lekker diner gegeten bij Los Patios en daarna tot diep in de nacht gefeest, het was een erg leuke avond! Op eerste kerstdag hebben we gebruncht (ik kwam daar nog een bekende uit Groningen tegen, hoe toevallig!) en verder vooral lekker tranquilo gedaan..

Op tweede kerstdag, wat hier overigens niet bestaat, hebben Jin en ik tijdelijk afscheid van elkaar genomen. Ik wilde graag nog een week Spaanse les en wat langer in Medellín zijn en Jin ging naar de salsafeesten in Cali. Deze tweede week bij de taalschool had ik besloten om alleen privélessen te volgen. Ik merkte dat ik daar meer uit haalde in minder tijd, waardoor ik meer tijd had om de stad in te gaan. Ook had ik mezelf na twee weken in dorms maar eens op een privékamer getrakteerd, dat was ook wel even fijn. Wel gek om na een maand opeens zonder Jin te zijn hoor!

Dinsdag ben ik voor m’n les naar het Medellín Modern Art Museum geweest. Ik vond de exposities erg interessant omdat ze doordrenkt zijn met de geschiedenis en huidige problematiek van de stad: ‘A new wing at the museum symbolises the transformation of the Colombian city from a murder capital to a creative centre.’ Uiteraard waren er ook een hoop werken waar ik helemaal niks van begreep, maar goed het blijft natuurlijk moderne kunst. Na de les zijn Iris en ik lekker in de jacuzzi van een hostel in de buurt gaan zitten met uitzicht over de stad, niet verkeerd.

Woensdagochtend ben ik met de metro naar San Javier gegaan waar ik een tour door Comuna 13 heb gevolgd. De groep was énorm (28 man, het is hoofdseizoen hier) en mijn voornemen was om even niet te kletsen maar gewoon te luisteren en foto’s te maken met mijn camera. Dat mislukte natuurlijk, want binnen 1 seconde kwamen er alweer een Amerikaan en Britt tegen me aanpraten die niet begrepen dat ik daar geen zin in had. Enfin, het verhaal over Comuna 13 is ontzettend heftig: niet lang geleden was dit de gevaarlijkste wijk ter wereld. Vanwege de ligging van de wijk was deze geografisch erg belangrijk voor de cocaïnehandel en werd volledig beheerst door gangs. In 2002 is er een enorm bloederige operatie (Orion) geweest waarbij heel veel slachtoffers zijn gevallen en de problemen waren hiermee nog lang niet opgelost. Sinds 2013 is er een wapenstilstand tussen de gangs waardoor de situatie sterk verbeterd is en het tourisme op gang is gekomen. Er is een metrolijn en kabelbaan gebouwd waardoor de wijk beter bereikbaar is en midden in Comuna 13 zijn zelfs roltrappen aangelegd voor de bewoners. Een deel van Comuna 13 is nu een ware toeristische trekpleister en op elke hoek vind je camera’s, eettentjes, streetart en souvenirwinkeltjes. Ik zou er nog veel meer over kunnen schrijven maar dit blogje wordt al heel lang, dus ik raad je aan Comuna 13 even te googelen als je het hele verhaal wilt weten.

Hoewel de veiligheid in de wijk dus sterk verbeterd is, krijg je ook een beetje een geromantiseerd beeld tijdens de rondleiding. Na de tour ben ik op eigen houtje wat verder gelopen (nadat ik aan drie verschillende mensen had gevraagd of dat oké was) en zodra je van de hoofdweg af bent sta je midden in een overbevolkte wijk, waar de huizen hutje mutje op elkaar gebouwd staan en de camera’s nergens meer te bekennen zijn. Er is nu gelukkig veel minder geweld, maar het is nog steeds een van de armste wijken waar mensen veelal onder erbarmelijke omstandigheden leven.

Helaas had ik niet meer voldoende tijd om ook nog met de kabelbaan te gaan en moest ik me haasten om op tijd bij mijn les te komen (niet gelukt; ik me uitgebreid verontschuldigen en kreeg als antwoord: ‘don’t worry, this is Colombia’). ‘s Avonds zijn Iris en ik met de taalschool naar een uitzichtspunt gegaan, mirador del cielo. Het was echt sprookjesachtig om vanaf de heuvels naar alle lichtjes van Medellín te kijken! De volgende dag ben ik na mijn les weer teruggegaan naar San Javier en alsnog met de kabelbaan gegaan. De kabelbanen zijn hier onderdeel van het metronetwerk en gebouwd om de wijken in de heuvels ook goed met de stad te verbinden. Het uitzicht vanuit de kabelbanen is echt waanzinnig, Medellín bleef me maar verbazen. Op de terugweg zat ik met een Colombiaanse familie in het gondeltje en een van de zoons heeft de hele metro terugrit met me gekletst. Super leuk om te merken dat een gesprekje in het Spaans al best lukt!

Vrijdagochtend ben ik met Iris’ klasje meegeweest naar Museo Casa de la Memoria. In dit gedenkmuseum staan de slachtoffers en nabestaanden van het Colombiaanse conflict centraal, en alle info was in het Spaans waardoor het ook qua taal een goede oefening was. Het is echt bizar hoe recent en groot het conflict en alle schade hierdoor is, en dat grotendeels vanwege één plantje dat hier goed kan groeien… Een heftige, maar interessante afsluiting van twee weken taalschool.

Op oudjaarsdag kwam Jin terug uit Cali en ging zij lekker naar bed zodra ik op stond. Iris en ik gingen met de school naar mirador El Pichaco hiken. Eerst met de metro en kabelbaan en het laatste stukje klimmen, niet erg zwaar maar wel lekker om even te bewegen, het uitzicht was wederom indrukwekkend. Op de terugweg hebben we nog een rondje in een andere kabelbaan gemaakt (naar Santa Domingo) en daarna zijn we ons lekker gaan klaarmaken voor oud en nieuw. We hebben dit keer zelf gekookt en heerlijk gegeten met onze Belgische vrienden Klaas en Trui. Het nieuwe jaar hebben we ingeluid op een overvol dakterras en daarna hebben we vooral lang in rijen gestaan, teveel entree betaald, slechte muziek gehoord en alleen maar Nederlanders gezien (het was echt bizar). Opgegeven moment hebben we het dus maar opgegeven. Gelukkig hadden we op 1 januari een airbnb met jacuzzi geboekt, dus die dag kwamen we wel door.

Als laatste activiteit vanuit Medellín zijn we nog naar het dorpje Guatapé gegaan. Voor het gemak gingen we met een tour en de tourguide nam zijn taak zeer serieus. De eerste stop was bij een enorme granietkoepel genaamd El Peñon de Guatepé. Met trappen kan je deze rots op en vanaf daar heb je een geweldig uitzicht over het omliggende stuwmeer. Vervolgens reden we door naar Guatapé waar lunchten en een boottochtje over het meer deden. Tot slot kregen we een korte rondleiding door het dorpje en was er nog even tijd om zelf rond te lopen. Guatapé is een schattig, kleurrijk dorpje maar ook een toeristisch circus. Leuk om even gezien te hebben, maar na Villa de Leyva, Barichara en Guane niet mijn favoriet. ‘s Avonds hebben we afscheid genomen van Iris, want de volgende dag reisden we door naar Jardín!