NIKKI OP REIS

Hoi allemaal,

Nadat onze nachtbus in Santa Marta was gearriveerd concludeerden we al snel dat dit een stinkstad was waar we zo snel mogelijk weer weg wilden. We namen een taxi naar het hostel, onze boeking bleek niet bekend en de receptionist was zo traag dat we uiteindelijk maar ergens anders heen zijn gegaan. We hebben de dag doorgebracht bij het zwembad en vertrokken de volgende ochtend na het ontbijt naar het stranddorpje Palomino. Met een tuktuk werden we opgehaald en naar ons ietwat kneuterige bamboehostel gebracht. ‘s Avonds hebben we lekker met de voetjes in het zand, een mojito in de hand, de zon zien ondergaan in de Caraïbische zee, een stuk beter dan Santa Marta!

We wilden graag de Lost City Trek doen (hierover zo meer), helaas was ons tevergeefs beloofd dat dit geregeld zou worden dus waren we de volgende ochtend weer kwijt aan organiseren hiervan. Hoort er bij natuurlijk, maar het was wel een beetje irritant. Toen het gefixt was zijn we lekker aan het strand gaan liggen en hebben we nog een stuk langs de kust gewandeld. Het uitzicht was prachtig, want achter alle palmbomen beginnen de bergen van Sierra Nevada de Santa Marta (een kustgebergte met pieken tot 5775m!)

Omdat we nog een dag hadden voordat de Lost City Trek zou starten besloten we te gaan tuben op de río Palomino. Vanuit het eerder genoemde gebergte stromen allerlei rivieren met smeltwater de zee in en je kan je dus kilometerslang op een band laten meedrijven! Achterop de motor van onze gids ‘Sneijder’ (die mij nog een stukje wilden laten rijden, maar toen ik de motor drie keer liet afslaan begreep dat dat ‘m niet ging worden) reden we de jungle in, liepen we nog een stuk en begaven we ons vervolgens op de rivier. Het was echt adembenemend mooi, je drijft midden door de met regenwoud bedekte heuvels! We hebben zelfs nog aapjes gezien, en genoten van de reggaeton en ongemakkelijke vragen van Sneijder 😉

Op maandag was het dan eindelijk zo ver: de Lost City Trek. De ‘Lost City’, oftewel Ciudad Perdida, is als het ware het Machu Picchu van Colombia. De stad (Teyuna) is waarschijnlijk rond 800 gebouwd door de Tayrona, en pas 40 jaar geleden herontdekt. Daarna was het gebied lange tijd niet (veilig) toegankelijk, maar sinds 2005 kan de hike weer gelopen worden. Ciudad Perdida is alleen met de voet te bereiken via een route van 60 kilometer door de heuvels en jungle. Vanwege de warmte en luchtvochtigheid is dit best pittig, maar het is ook ontzettend gaaf!

Dag 1: 8 km en ca. 450 hm

We worden om 9 uur opgehaald in Palomino en rijden naar La Aguacatera, het verzamelpunt voor de tocht. Onze groep blijkt te bestaan uit Jin, mij, een Fransman (die zoals het hem betaamt letterlijk geen woord Engels spreekt), onze gids Ender en vertaalster Eliana. Eerst rijden we nog ongeveer 1,5 uur in een 4X4 de heuvels in, (waar we nog even ANWB’tje spelen bij een vastgelopen bus) en niet veel later komen we aan in El Mamey, waar de hike echt zal beginnen. De eerste kilometers zijn allemaal in de brandende zon en lopen recht omhoog, dus de toon is meteen gezet. Het uitzicht over de heuvels (en in de verte de zee) is erg mooi maar het pad zelf is nog vrij breed en niet super interessant. Bezweet komen we na de laatste kilometers aan bij de hut, waar we ons lekker kunnen opfrissen in een riviertje en een volledige muggenfamilie zich te goed doet aan mijn bloed. Weinig geslapen, want ooooh wat een jeuk!!

Dag 2: 16 km en ca 850 hm

Na de suboptimale nacht wacht een suboptimaal ontbijt op ons, arepas gaan er ‘s ochtends niet al te best in. Om 6:00 vertrekken we dus het is nog lekker koel. Bij een van de fruitstops onderweg wordt Jin herkend door iemand uit Groningen, en ik geniet van de zijlijn terwijl ze probeert te verbloemen dat ze geen idee heeft wie haar herkent. Rond 9:00 krijgen we van Manuel uitleg over de cultuur van de Kogui (foto’s met toestemming). Ciudad Perdida en het gebied daaromheen is namelijk hun thuis en daarom is het belangrijk dat iedereen wat meekrijgt over hun leefwijze en gebruiken. Het zou een erg lang verhaal worden als ik alles samenvat, maar in het kort is het een traditionele manier van leven waarbij veel ruimte is voor meditatie en de natuur. Als we verder lopen komen we langs een aantal Kogui dorpen en zien we de aantal gebruiken waar Manuel over vertelde, erg bijzonder om te zien maar ik voel me ook een beetje een indringer..

Tot aan de lunch was het pad breed en erg modderig, daardoor loopt het lastig (en ik geef zonder meer toe; denken dat ik kon hiken op Adidas Terrex was overmoedig) maar daarna begint het ergens op te lijken! De versmalling van het pad gaat gepaard met een flinke klim. In de hitte is dat best pittig en steeds meer mensen verkiezen een muilezel boven de benenwagen. De laatste kilometers volgt het pad de Buritaca rivier en als we eindelijk aankomen is diezelfde rivier een welkome verfrissing. Na een zeer karige spaghetti zoeken we ons bed op. We waarschuwen de Fransman nog voor een kakkerlak op zijn klamboe, maar hij geeft geen kik (aan onze uitbundige imitatie kan het niet liggen!!)

Dag 3: 13 km en ca 350 hm

Na wederom een nacht vol jeuk (en ditmaal ook kou) wachten er weer arepas en knakworstjes op ons als ontbijt, ongelukkiger krijg je Jin niet. Maar vandaag is de grote dag, dus ondanks dat het 5:00 is springen we uit bed en beginnen we aan de laatste kilometers naar Ciudad Perdida! We lopen een mooi stuk langs de rivier en steken die in een klein kabelkarretje over (het leek onze gids wel wat om de rivier gewoon te doorkruisen, maar onze vertaalster -en wij- zagen natte schoenen voor de resterende dagen niet echt zitten). Daarna was het tijd voor de 1200 traptreden naar Ciudad Perdida, een adembenemend pad dat zo in een film terecht kan. Eenmaal boven neemt Ender ons mee langs alle terrazas en vertelt over de verschillende wijken die er vroeger waren. Het is echt heel erg mooi en sprookjesachtig om te zien, en waanzinnig als je bedenkt hoe oud dit is en hoe het ooit gebouwd kan zijn! (Volgens de overlevering via telekinase, dat maakt het natuurlijk wel een stukje makkelijker.) Terwijl de jungle om ons heen ontwaakt voorziet de zon Ciudad Perdida langzaam van een gouden randje. De vreugde is helemaal compleet wanneer Ender opeens met een plateau vol fruit en snacks komt aanlopen!

Na zo’n vier uur in oude stad lopen we terug naar het kamp waar we sliepen en daar lunchen we. ‘s Middags staat er nog 8 km op het programma (weer langs de rivier terug), maar gelukkig ditmaal voornamelijk bergafwaarts. Als we aankomen nemen we een verfrissend duikje en na het eten (waarbij we in ons beste Frans proberen een gesprek aan te knopen met onze groepsgenoot, want anders komt er echt geen woord uit) worden we verrast met een spontaan zang/dans optreden vanwege día de las velitas, de dag van de kaarsjes (het onofficiële startpunt van de kerstperiode in Colombia). Het is traditie om op deze dag kaarsjes voor je huis te zetten de lieve gidsen hebben kaarsjes meegenomen de jungle in zodat ook iedereen hier een wens kan doen. Na een klein feestje in de jungle zoeken we nog een keer onze door klamboe’s omgeven bedjes op.

Dag 4: 15 km en ca 450 hm

Ook op de laatste dag gaat de wekker om 5:00 en vertrekken we om 6:00. Aan het begin is het echt file wandelen maar gelukkig werkt dit niet alleen op onze zenuwen maar ook op die van Ender en Eliana: we worden meegenomen op een alternatieve route waarbij we al uitglijdend iedereen inhalen. Samen met een aantal Fransen (wiens groepsgenoten inmiddels allemaal op muilezels zitten) vormen we de kopgroep en stappen we met flink tempo door de hitte. Na een korte pauze met cake lopen we de laatste kilometers bergafwaarts en rond 11:00 komen we aan bij El Mamey; het startpunt van de hike. Terwijl we een biertje halen om dit te vieren vragen de hikers die net aankomen aan Jin of dit haar eerste dag is, wat wel frappant is gezien de staat van haar benen en schoenen. Na de lunch rijden we, vergezeld door een holitisch energietherapeut, in een 4X4 terug naar La Aguacatera. Hij maakt ons nog even wegwijs in de wereld van chakra’s en energiestromen, dit is natuurlijk precies het soort college waar ik met liters zweet, 3 nachten slaapgebrek en 60 km in de benen aan toe ben! Bij La Aguacatera nemen Jin en ik de bus naar Palomino en daar spoelen we al nagenietend de laag jungleviezigheid van ons af.

De volgende ochtend zijn we doorgereisd naar Taganga en inmiddels zijn we alweer in Cartagena, waarover later meer!

Bedankt voor het lezen ¡y hasta la proxima!

Liefs Nikki