NIKKI OP REIS

Hoi allemaal,

Na een paar drukke dagen in Bogotá was het tijd voor een ontspannen seniorenvakantie in het idyllische Villa de Leyva (een koloniaal dorp in de hooglanden zo’n 200 km ten noorden van Bogotá). We kwamen in het donker bij ons hostel aan en des te groter was de verrassing toen we de volgende ochtend zagen in wat voor paradijsje we terecht waren gekomen! We hebben de hele ochtend lekker gechilld en gelezen in de prachtige tuin en zijn ‘s middags even het schattige dorp in gegaan. We aten in het hostel en gingen lekker op tijd slapen in ons schattige kamertje met vide.

De volgende dag was het tijd voor iets meer actie; we startten met een korte hike naar een uitzichtspunt. Er bleek echter een militaire oefening gaande te zijn, maar toen de heli was geland kregen we toch groen licht. Vanaf de berg zag je het dorp en de omliggende heuvels mooi liggen, maar we zaten een beetje op tijd en begonnen dus alweer gauw aan de afdaling. Beiden één glijpartij verder kwamen we toch zo goed als heelhuids aan in een café waar we Nederland-Ecuador gingen kijken. Ik geloof niet dat onze aanwezigheid echt op prijs werd gesteld omdat we 1) het halve interieur moesten verplaatsen om wat te kunnen zien, 2) als enigen voor Nederland waren en 3) Jin haar chocolademelk door het gehele café wist te gieten. Wel gelachen, niet gewonnen.

Na dit debacle namen we de taxi naar Ráquira, een nabijgelegen pottenbakkersdorpje. Elke muur/deur/kozijn heeft daar een andere kleur dus het was een bont geheel. We werden uitgenodigd in een pottenbakkerij waar een heel vriendelijke señor ons zeer passievol over zijn vak vertelde, (helaas was er voor ons in dit rappe Spaans geen touw aan vast te knopen, gewoon knikken en sí zeggen). Na twee uur hadden we Ráquira wel gezien en hebben we even zelf wat gekookt (zodat deze omaatjes nog wat groenten binnen krijgen), alvorens we op stok (of vide, net hoe je wil) gingen.

Onder invloed van de heerlijke desayuno’s (pannenkoeken) en de prachtige tuin hadden we besloten onze retraite in de Colombiaanse hooglanden nog een nacht te verlengen. Er waren nog wat bezienswaardigheden in de buurt en hoe die beter te bezichtigen dan op de fiets?! De keien in het dorp zelf leenden zich niet ideaal voor onze tweewielers, maar we trapten ons een weg tussen alle Bogotaanse dagjesmensen door naar de bruisende zaterdagmarkt, erg leuk om even te zien. Hierna was het tijd voor een flinke klim richting de Pozos Azules (blauwe meertjes), waarbij we op afstand al concludeerden dat ze het entreegeld niet waard waren. Door naar Casa Terracotta dan maar, waar we verplicht een tour moesten volgen en besloten het kleihuis ook maar links te laten liggen. Inmiddels hadden we beiden ook niet echt meer motivatie om ons nog naar het fossielenmuseum te begeven en hebben we onze fietsen keurig binnen twee uur weer ingeleverd. Zoals het onze seniorenvakantie beaamt was het hierna tijd voor een borrel. Zo gezegd, zo gedaan.

Na vier nachten was het toch echt tijd om afscheid te nemen van Villa de Leyva en onze fijne vide. Omdat l’Etape Colombia (by Tour de France!!!) bezig was waren er helaas geen taxi’s beschikbaar en moesten we een halfuur -door de regen- naar het station lopen… Máár eenmaal daar bleek wel dat onze bus 1,5 uur eerder (?) vertrok dan gepland, dus dat kwam op zich goed uit. De rit was prachtig en doodeng. Prachtig omdat we door de hooglanden reden (op gegeven moment zelfs op 3100m), doodeng omdat onze taxichauffeur kostte wat het kostte plankgas wilde spookrijden. Met bulten op ons hoofd van het plafond kwamen we zes uur later in San Gil, waar we wederom in een prachtig hostel in de heuvels verbleven. Er stond een heerlijke pizza voor ons klaar, waarna deze oma’s gelukkig weer voor 22:00 de mand in konden.

Het voordeel van aankomen in het donker, is de verrassing in de ochtend. En in wát een paradijs waren we nu weer beland! We verbleven op een oude boerderij, omgeven door biologische koffieplantages en palmbomen, met uitzicht op de heuvels en in de verte San Gil. In een paar bomen was een grote hangmat gemaakt met uitzicht op het westen, en terwijl ik daar een boekje aan het lezen was zetten Jane en Felipe (de geweldig lieve eigenaren) het ontbijt klaar: verse broodjes, koffie, fruitsap, ananas, ei, chocolademelk, kaasjes, jam…

San Gil is het walhalla voor ‘extreme sports’ (maar dan Colombiaans geprijsd) en nou had ik toevallig (niet toevallig) gezien dat je hier als duo kon bungeejumpen… Het vergde wat overredingskracht maar ik kreeg Jin zo ver en nog voordat we doorhadden wat er gebeurde had Jane al een taxi geregeld. Een hele als-ik-doodga-is-het-niet-jullie-schuld-verklaring verder gingen we met een karretje omhoog. Toen we bovenaan stonden was het toch wel even doodeng, zeventig meter naar beneden springen richting een stromende rivier. Maar holy shit wat was het leuk!! Gestoord natuurlijk, maar je wil het wel een keer gedaan hebben.

Na dit wilde intermezzo van de seniorenvakantie was het weer tijd voor een degelijke dag, dus namen we de bus naar het prachtige dorp Barichara (bekend van o.a. WIDM 2019 en Encanto). Wat een geweldig mooie plek, elke straat was weer schattiger dan de vorige! De mensen hier hadden duidelijk betere dingen te doen dan Nederland-Qatar kijken, bleek na diverse (best soepele) gesprekjes in het Spaans dus besloten wij na twee uur struinen te starten aan de wandeling naar Guane. Deze route (Camino Real) loopt over een pad van keien door de heuvels langs een paar boederijen. Op twee geitenhoedsters en een koeienhoeder na hadden we het rijk voor onszelf en onderweg konden we de heerlijke pizza van Jane en Felipe opsmikkelen. Guane bleek misschien nog wel sprookjesachtiger dan Barichara en moe maar voldaan namen we de bus terug naar San Gil (20 zitplaatsen, 40 passagiers, uiteraard). We hebben heeeerlijk Indiaasch gegeten in het hostel, bereid door onze monotone hostelgenoot MK.

Op onze laatste dag in San Gil wilden we graag de Chicamocha cañon zien, de op één na grootste canyon ter wereld! En hoe kan dit nou beter dan vanuit de lucht? We gingen parapenten!! Twee uur rijden en een klein stukje klimmen verder kon het feest beginnen en oooooh wat was dit gaaf, eng en gaaf!!! Het uitzicht!!!! Ik ga niet eens proberen om het te omschrijven, bekijk de foto’s maar. Eenmaal terug in het hostel hebben we nog even lekker in de hangmat gelegen voordat de nachtbus vertrok. We zijn inmiddels zo’n 14 uur onderweg en ik kan niet wachten om zo de zee in te duiken!

Nou het is weer een lap tekst geworden, maar zoals jullie hopelijk tussen de regels doorlezen; het gaat goed hier! Colombia is prachtig, de Colombianen zijn super lief en behulpzaam, Spaans gaat echt best prima (heb wel per ongeluk tegen de buschauffeur gezegd: ‘Het is tijd om naar de badkamer te gaan!’ in plaats van ‘Is er nog tijd om naar de badkamer te gaan’?) en het is gezellig! We zien en doen zulke vette dingen en er komt nog zoveel leuks aan, life is good!

Bedankt voor het lezen ¡y hasta la proxima!

Liefs Nikki