NIKKI OP REIS

¡Hola todos!

Het is tijd voor mijn eerste blogje, vanuit de heuvels bij Villa de Leyva. Afgelopen zaterdag was het zo ver, ons vertrek naar Latam! (De hippe term voor Latijns-Amerika, hebben we begrepen van Manuel). Het vertrek ging niet zonder slag of stoot: direct na het afscheid bleek dat we een bewijs moesten hebben dat we Colombia weer gaan verlaten. Gelukkig bestaan er websites waar je een nepreservering maakt, dus dat was zo opgelost. We vlogen via Toronto en daar hadden we een overstap van acht uur, de uitgelezen kans om downtown te bekijken (hoewel een mevrouw met ongevraagd advies daar anders over dacht: ‘The city can be big and confusing, many people miss their flights!’) Dit goedbedoelde Canadese advies sloegen we natuurlijk beleefd in de wind en even later zaten we in de trein naar Union Station. Bibberend hebben we een rondje door Downtown gelopen en een Maple Mocha gedronken om de ijspegels aan onze lippen te ontdooien. Daarna was het tijd voor een burger onder het genot van live-muziek, al was het Bikinibroek gehalte wel erg hoog ingesteld op de synthesizer. Terwijl we terugliepen naar het station begon het te sneeuwen wat mij nog gelukkiger maakte en Jin nog kouder maakte (had nou maar een donsjas meegenomen!)

We waren keurig op tijd terug op het vliegveld (ondanks de ‘big and confusing city!’) en hebben daar nog heerlijk drie uur mogen wachten omdat de vlucht wat vertraagd was. Om 5:00 was het zo ver en landden we op El Dorado airport! Nadat onze eerste uberchauffeur het had opgegeven vond nummer twee ons wel en kwamen we rond 7:00 aan in ons hostel in La Candelaria (de oude wijk van Bogota) en konden meteen even de mand in na deze dertig-urige reis.

Die middag hebben we wat rondgewandeld en een simkaartje (zodat we kunnen Uberen, taxi’s hier kunnen een beetje shady zijn) en cash geregeld. La Candelaria is erg kleurrijk, een tikkeltje chaotisch en ook vrij toeristisch. Op het Plaza Bolívar zagen we de eerste lama’s, hebben we wat bananen chipjes gehaald en de kathedraal bewonderd in de ondergaande zon. In ons beste Spaans bestelden we wat arepas (maïspannenkoeken met kaas) en bananenkoekjes, helaas werden we vooral uitgelachen. Na dit debacle hakte de jetlag er voldoende in om voor de tweede keer vandaag op stok te gaan.

De volgende ochtend werden we dankzij onze jetlag al vroeg wakker, en het leek ons een uitstekend idee om Monserrate te beklimmen. Nu is het handig om te weten dat Bogotá op 2600 meter ligt en Monserrate op 3100 meter, na het eerste stukje wandelen (en een teleurstellende empañada) besloten we ons doel al snel bij te stellen: we gingen omhoog met de Teleférico (kabelbaan). Eenmaal bovenop de berg was het uitzicht waanzinnig: de stad is ENORM (> 11 miljoen inwoners). Niet veel later kwam Manuel de berg op rennen en besloot hij vrienden met ons te worden. Manuel is een Colombiaanse wiskundestudent die ons de halve dag mee op sleeptouw heeft genomen en graag wilde dat we overal foto’s van maakten (zoals de lama’s op Plaza Bolívar). We hebben Ajiaco (soort soep van aardappel, mais, kip en kappertjes) geluncht en zijn naar de enorme San Victorino markt geweest (waar we anders nooit waren gekomen). Daarna hebben we ook het Botero museum nog bezocht en toen was het toch echt tijd om afscheid van nuestro nuevo amigo te nemen. Helaas begon het keihard te regenen, maar dat bracht ons wel in de gelegenheid om even naar het plan voor de komende tijd te kijken. Simpel gezegd zullen we een rondje tegen de klok in maken, met als eerstvolgende bestemming Villa de Leyva!

Omdat Bogotá enorm is hadden we wat tour-keuzestress (foodtour, graffititour, fietstour, tour door Ciudad Bolívar, walking tour, help?!) maar we besloten dinsdag met een fietstour te starten. Dit bleek een geweldige keuze! Ten eerste bestond de hele groep uit Jin en mij, ten tweede waren Luiz en Francisco onze gidsen en we hebben ons echt dood gelachen met hen. Het fietsen door Bogotá was erg leuk, we hebben veel verschillende wijken in de stad gezien en ook veel geleerd over de geschiedenis en het heden (zoals over het systeem dat wijken een soort ‘welvaartscijfer’ geeft wat bepaald in welke mate ze meer/minder betalen voor GWL). Na afloop zijn we nog met Luiz en Francisco gaan lunchen en hebben we onder andere capibara gegeten (hield een beetje het midden tussen kip en varken). ‘s Middags hebben we er nog een graffititour achteraan geknald, maar dat bleek (in combinatie met de hyperactieve gids) wat veel van het goede. Hoe dan ook, de plaatjes waren mooi en we hebben chicha (drank van maïs) en coca-thee (spreekt voor zich) geproefd.

Op onze laatste ochtend in Bogotá zijn we naar de botanische tuin gegaan. In eerste instantie leek het een beetje tegen te vallen, maar niets bleek minder waar; vooral de kassen waren echt heel erg gaaf! Er liep een route (op verschillende hoogtes) door drie enorme kassen waarin respectievelijk soorten uit het regenwoud, droge woud en bedreigde soorten groeiden. Ook de Japanse tuin en andere tuinen waren echt prachtig om te zien. We hebben daarna nog even (vegetarisch, eindelijk) geluncht in La Candelaria en het snoepjesachtige Santuario Nuestra Señora de El Carmen bekeken. Ook was na drie dagen de cello meneer eindelijk weer aan het spelen! Het is maar goed dat er geen geluid bij foto’s zit, want ondanks de geweldige uitstraling was het niet om aan te horen…

Hoewel we zeker nog wat dagen in Bogotá hadden kunnen spenderen vonden we het tijd om verder te gaan. Helaas waren we door de receptionist van het hostel naar het verkeerde busstation gestuurd waardoor we 1) 1,5 uur moesten wachten op onze bus en 2) vervolgens nog ruim een uur door Bogotá moesten rijden naar de terminal waar we hadden moeten opstappen. Ach ja, gelukkig hebben we de tijd. Het eerste deel van de rit was erg mooi en van de rest hebben we weinig gezien, maar dat maakt de verrassing bij daglicht des te groter!

Bedankt voor het lezen ¡y hasta la proxima!

Liefs Nikki