NIKKI OP REIS

Hallo allemaal,

Het is alweer even geleden dat ik een stukje schreef maar we hebben uiteraard niet stil gezeten. Aangezien we nog steeds niet de benodigde data voor onze scriptie hebben lag onze focus de afgelopen weken wederom op het verkennen van Suriname. Omdat we vrij veel gedaan hebben splits ik het op in meerdere blogjes, hierbij het eerste gedeelte!

Na onze trip naar Fredberg deden we even rustig aan en hebben we wat tijd gestoken in het doorspitten van scriptie gerelateerde artikelen. Op dinsdag hadden we een afspraak met onze scriptiebegeleidster maar eigenlijk zijn we nog steeds op de data van de patholoog aan het wachten en is alles wat we van tevoren kunnen doen inmiddels wel gedaan. Enigszins frustrerend maar geduld is een schone zaak…

Op 27 april keerden we onze koffers om in een zoektocht naar iets dat met een beetje fantasie voor oranje dan wel rood-wit-blauw doorkon. In de verzamelde nationalistische outfits begaven we ons met Wianda naar het centrum waar karaoke op het programma stond. We bleken samen met een club uit Groningen (die op lustrumreis was) de enige gasten te zijn die 1) voor de karaoke kwamen 2) van de karaoke op de hoogte bleken te zijn. Het werd dus al snel gênant en we besloten een hapje te gaan eten bij Bar Zuid.

Van tevoren hadden we kaartjes gekocht voor Kingsland waar bij nadere inspectie geen ziel te bekennen viel (het all you can eat deel hadden we tactisch overgeslagen; zij die er wel waren lagen inmiddels met buikpijn op bed). We liepen door naar Zus&Zo waar alle stagiaires, vakantiegangers en tourgidsen stonden de dansen op plaatjes van de meest ongeduldige DJ ooit. We hebben ons kostelijk vermaakt en de boel flink gesponsord door 20 SRD te betalen met €20, blijft lastig die verschillende valuta’s.

De volgende ochtend zijn Jin en ik gaan zwemmen in het Olympisch bad en hebben we eindelijk het Diakonessenhuis gezien. (Hetzij alleen voor een rondleiding, maar toch!) Het ziet er een stuk anders uit dan we vanuit Nederland gewend zijn. Om wat voorbeelden te noemen: de apparatuur is veel ouder, de uniformen zijn traditioneler en alle ramen/deuren staan open voor verkoeling dus intramuraal is een stuk minder letterlijk. Verder zijn sociale normen erg belangrijk; loop je ergens heen en kom je een (semi) bekende tegen? Dan liever een praatje maken en te laat komen bij je afspraak dan doorlopen en op tijd komen!

Om het weekend in te luiden (we hebben het hier doordeweeks zo zwaar) gingen we met onze Fredberg-vriendinnen Wianda, Jade en Lieselotte eten bij de Coffeebox. Je kan niet bij de Coffeebox zitten zonder dat er minstens drie jarigen worden toegezongen met taart en vuurwerk als toegift. Jin en Loes hadden hun lolbroek aan gedaan want toen Happy Birthday voor de zoveelste keer uit de speakers schalde werd er een stuk taart met vuurwerk angstvallig precies in mijn richting gedragen. Het was een beetje balanceren tussen de slappe lach, Wianda, Jade en Lieselotte geruststellen dat ik helemaal niet jarig was en de bediening niet laten doorschemeren dat ik niet jarig was. Anyway, het was een gezellige avond en de taart was lekker.

De volgende ochtend stonden we vroeg op om vervolgens een halfuur op onze gids, Elman, te wachten. We bleken de enige drie gasten te zijn en vertrokken in zijn 4×4 richting Albina. Onderweg kregen we uiteraard weer bakabanas en saté en hebben we pommerak (een soort appel), verse açai (die Jin vervolgens over zichzelf en haar witte broek liet vallen) en kippenpoot (als in letterlijk de poot) geproefd. Eenmaal bij Albina aangekomen stapten we in een korjaal om de Marowijne, natuurlijke grens tussen Suriname en Frans-Guyana, over te steken. Frans-Guyana is zoals de naam doet vermoeden onderdeel van Frankrijk en er wordt dus Frans gesproken en met de euro betaald. We bezochten een gevangenis in Saint-Laurent-du-Maroni waar onze gids bijzonder weinig over wist te vertellen maar die bekend is van de verfilming van Papillon. Na even door Saint-Laurent-du-Maroni rond te hebben gelopen en de lokale markt te hebben gezien (8 euro voor een avocado!) stapten we weer in de korjaal en voeren we naar Galibi toe.

Na een paar uur varen glimlachten de palmbomen bij Galibi ons tegemoet, wat een mooie plek! Het is gebouwd op een zandbodem en doet hierdoor een beetje Caribisch aan. Elman leidde ons rond door de twee delen van het dorp en daarna was het tijd om te gaan eten. Rond een uur of tien stapten we weer in de korjaal en voeren we onder een fonkelende sterrenhemel richting het strand aan de Atlantische kust (in een uitgeholde boomstam zonder lampen, voelde erg veilig!) Daar gingen we op zoek naar zeeschildpadden en na een paar pogingen was het raak. Verschillende soorten zeeschildpadden komen hier aan land om hun eieren te leggen en wij troffen die avond een soepschildpad. Het was bijzonder om het legproces mee te maken maar tegelijkertijd voelde het als een inbreuk op de rust van zo’n prachtig oud dier. Het arme beest raakte ook nog in de war door een petfles die onder zijn pootje vast kwam te zitten; helaas lag het hele strand vol met plastic.

De volgende ochtend hebben we niet bijzonder veel gedaan (we konden bij Galibi niet zwemmen vanwege roggen) en na de lunch vertrokken we met de korjaal terug naar Albina. Na een kleine zwemstop (die al 7x was aangekondigd als ‘de verrassing!’ en we dus uit beleefdheid niet af durfden te slaan) in smerig water bij een vervallen plek reden we terug naar Paramaribo. Eenmaal terug in Paramaribo hebben we lekker gegeten bij Zus&Zo en een film gekeken op onze veranda, een goede afsluiter van alweer een geslaagde week.

Liefs Nikki