NIKKI OP REIS

Vorige week woensdag besloten we nog even een drankje te doen in het centrum. Dertig meter van de taxi kwamen we Priscilla en Frank tegen, het stel dat we vorige week ontmoet hadden. Ze waren met hun Surinaamse familie en nodigden ons uit om erbij te komen wat resulteerde in een ontzettend gezellige avond vol uitleg over lokale gerechten en andere gebruiken. Helaas maakten de Parbo’s dat ik de volgende dag bed gebonden was met als activiteit van de dag pizza’s en een disneyfilm op de veranda.

Vrijdagochtend waren we gelukkig weer fit en helemaal klaar voor de trip naar Fredberg. Eerst reden we een paar uur over verharde wegen richting het binnenland en het laatst uur wisselden we naar een 4×4 voor de zandweg. Vanwege de regenval moesten we de laatste twintig minuten naar het basiskamp lopen aangezien menig auto al vast was komen te zitten.

Het ‘basiskamp’ was prachtig, het ligt aan een rivier in het oerwoud en bestaat uit houten hutjes, we hadden iets veel simpelers verwacht eigenlijk. We werden verwelkomd met een heerlijke maaltijd van Benito en daarna zijn we gaan zwemmen. Vanwege het hoge water kon je met een touw de rivier in slingeren en je een stukje mee laten drijven om er vervolgens weer uit te klimmen (de stroming was te sterk om tegenin te zwemmen). Wel een gek idee dat er ook piranha’s en kaaimannen zitten maar ik moet zeggen dat we er op het moment zelf bijzonder weinig mee bezig waren. Ook zijn we nog ongeveer een kilometer afgedreven tot aan een brug vanaf waar je weer terug kon lopen. Dat was echt surreëel, zo drijvend door het oerwoud met al die geluiden en enorme bomen aan alle kanten!

Toen het begon te schemeren gingen we op pad om dieren te spotten. De groep bestond uit Loes, Jin en mij en daarnaast twee Vlaamse en een Friese meid en een roedel van zeven Twentse PABO-meisjes. De laatste groep begreep niet helemaal dat het handig is om zo min mogelijk geluid te maken als je dieren wil spotten maar desalniettemin hebben we een tarantula, twee slangen, verschillende soorten (boom)kikkers en méga padden gezien. Echt wel heel gaaf om te zien hoe goed deze dieren gecamoufleerd zijn en ook best grappig om je te bedenken dat we zelf sowieso door veel meer dieren zijn gezien dan andersom.

Na ons nachtelijke jungleavontuur was het weer tijd voor een heerlijke maaltijd en daarna hebben we nog even met een de gidsen gekletst. Ik vroeg Waddy naar de taal die zij onderling spreken (Saramakaans, waar wij echt niets van kunnen maken), en toen vertelde hij over de zes Marron-talen, het Sranantongo en Nederlands. Hij spreekt dus (met Engels erbij) wel negen talen, echt bizar.

De volgende ochtend zorgde Benito wederom voor een grandioos ontbijt en daarna konden we weer zwemmen, afdrijven en chillen. We zouden na de lunch aan de beklimming van de Fredberg beginnen maar een van de auto’s was defect waardoor het allemaal wat langer duurde. Om bij het startpunt van de hike te komen moesten we nog een klein stukje rijden maar om bij de auto te komen moesten we eerst door een beek die inmiddels tot heuphoogte was gestegen. Jin, Loes en ik zaten vervolgens op het dak van de 4×4 en dat was echt geweldig!

Eenmaal bij het startpunt aangekomen moesten we nog op de Twentse meiden wachten (omdat er dus maar één auto was) terwijl we werden opgegeten door steekvliegen. Tegen de tijd dat we konden gaan lopen begon het al te schemeren dus we hebben op de heenweg helaas weinig gezien van de route. Al vrij snel begon het te regenen maar dat was op zich een welkome verkoeling. Na zo’n twee uurtjes kwamen we op de berg aan waar een hangmattenkamp was. We hebben saoto soep gegeten en daarna ben ik gauw in m’n hangmat gekropen want ik was echt doodmoe…

Na een prima nacht werd ik om 5:50 wakker, wat perfect was aangezien we om 6:00 zouden opstaan voor de zonsopkomst. Het had alleen de hele nacht aan één stuk door geregend dus we hadden er nogal een hard hoofd in… Met onze slaperige koppies liepen we naar het open stuk aan de kant van de zonsopkomst en wat een uitzicht! Het brak open, het beste cadeau dat we konden krijgen. Het was heel bijzonder, de mist die tussen de bomen hing kleurde langzaam goud bij het klimmen van de zon en je zag de jungle onder je ontwaken met op de achtergrond het geluid van Brulapen (en Twentse meisjes).

In de tijd dat wij van het uitzicht genoten had Benito alweer een fantastische maaltijd in elkaar gedraaid dus overvol vertrokken we terug naar het basiskamp. Nu konden we het regenwoud gelukkig wel zien en Waddy vertelde vol enthousiasme over diverse bomen en planten. Zo is er een ‘telefoonboom’ waarvan het geluid tot 5 km verderop te horen is wanneer je er op slaat en deze wordt dus gebruikt om te communiceren.

Het laatste stukje naar het basiskamp reden we weer in een 4×4 en ditmaal zaten we achterin een pick-up. Het water was voldoende gezakt om door de beek te rijden dus onder de modder kwamen we terug bij de hutjes. Daar was het tijd voor onze laatste duik in de rivier en lunchten we voordat de terugweg begon. Al vrij snel zat een van de auto’s vast dus we moesten weer een stuk lopen en uiteindelijk waren we pas ergens ’s avonds terug in Paramaribo, moe maar voldaan namen we afscheid na dit geweldige weekend.

Afgelopen week hebben we alweer veel gedaan, onze scriptiebegeleidster is terug in Suriname, we hebben het ziekenhuis eindelijk gezien en Koningsdag gevierd. Dit weekend gaan we naar Galibi en Frans-Guyana dus daarover later meer, thanks voor het lezen!