NIKKI OP REIS

Hee allemaal,

Inmiddels zijn Um en ik alweer anderhalve week terug in Nederland maar bij dezen het laatste stukje van onze reis: Isla Holbox.

Vanuit Valladolid namen we met veel haast en stress de bus naar Chiquilá. In Chiquilá kan je precies niets anders doen dan wachten op de ferry naar Isla Holbox. Onze verwachtingen lagen hoog want van alle kanten hadden we gehoord hoe fantastisch dit eiland zou zijn. Terwijl we in de rij stonden voor onze ferrytickets zagen we de dreigende luchten (en flitsen) boven de zee, niet helemaal het weer waar je op hoopt wanneer je naar een tropisch eiland gaat maar goed, “misschien trekt het over”.

Eenmaal aangekomen op het eiland was het inderdaad gaan regenen en bleek dat de straten van dit autovrije eiland dat niet aankonden: door de modder tilden we onszelf en onze bagage naar het hostel. Daar werden we verrast met een welkomsshot tequila en een meute dronken mensen aan de bar, voor de beeldvorming: het was 1 uur ’s middags. We konden helaas onze dorm nog niet in en besloten even te wachten tot de regen over of minder was, voor de bar vonden we het iets te vroeg. De regen hield niet op, de stroom wel, wat een goed begin! Uiteindelijk besloten we in het hostel een (extreem kazige) pizza te eten en toen het even stopte met regenen zijn we een stukje gaan lopen.

Isla Holbox is eigenlijk een soort grote zandbank, de straten zijn van zand, er zijn geen auto’s (alleen golfkarretjes) en met lekker weer maakt dat dat het een paradijsje is. Wanneer het regent wordt het hele eiland echter in een moeras. Na één straat waren we er al achter dat Holbox in een soort klein Venetië was veranderd: met droge voeten van A naar B komen was er echt niet bij. We besloten het beste van de situatie te maken en gingen naar het strand, dat er met mooi weer vast prachtig uitziet, en er nu ook wel mocht zijn.

Omdat we hadden gehoord dat de feestjes in dit hostel echt top waren besloten we terug te gaan en te kijken of de feestgangers van eerder die middag nog op hun benen stonden. Na één cocktail besloten we echter al dat dit niet was wat we zochten, dus we begaven ons weer door de moerassige straten naar het dorp om te eten, toen we terugkwamen zijn we gauw gaan slapen in de hoop op beter weer.

In eerste instantie leek het de volgende dag inderdaad wat opgeklaard, maar al tijdens het ontbijt begon het te storten en het. hield. niet. op. Dit resulteerde in een melodramatische bui waarin we even echt niet meer wisten wat we moesten aangezien de voorspellingen voor alle aankomende dagen helemaal ruk waren. Aangezien heel de Yucatán en Quitana Roo mega slecht weer hadden konden we ook niet echt doorreizen en we hebben zelfs nog gekeken of we eerder naar Mexico City konden maar dat vond AeroMexico niet goed.

Na deze kleine inzinking werd het eindelijk even droog en besloten we ons over het zelfmedelijden heen te zetten met een burrito. We zijn op het strand gaan liggen en deden een poging om zon af te dwingen (niet erg geslaagd). Wederom gaven we ons hostel een kans maar ook ditmaal was de sfeer zodanig dat we liever wilden wegrennen dus we besloten in het dorpje uit eten te gaan. Het begon weer te regenen en het feest was helemaal compleet toen de stroom weer uitviel. Gelukkig hadden we het erg gezellig met elkaar en onze extreem praatgrage ober. Na het eten hebben we nog even ergens anders gezeten en toen vonden we het wel weer mooi geweest en tijd voor bed.

De volgende ochtend was het in ieder geval droog! Door de ondergelopen straten liepen we naar Painapol, een heel leuk ontbijttentje. Daarna gingen we weer op het strand liggen (zon of geen zon, warm is het hier altijd) en dankzij al dat slechte weer was ik al bij mijn derde boek aanbeland. Terwijl we zon af lagen te dwingen zwom er opeens een pijlstaartrog langs het strand, heel cool (en een beetje eng) om te zien! Eigenlijk wilden we heel graag een tour doen om te zwemmen met walvishaaien, maar vanwege het slechte weer kon dat helaas niet dus we vonden het extra leuk om nog wel iets van dichtbij te zien. We hadden weer bij een leuk tentje geluncht en toen we daarna op het strand lagen hadden we zelfs even… zon!!! Niet langer dan 10 minuten hoor, maar toch ;).

We besloten ons even op te frissen in het hostel en gingen na een niet geslaagde bikinizoektocht uit eten bij het restaurantje met de praatgrage ober. We hadden twee meiden uit Utrecht (Bo en Annefleur) ontmoet in het hostel en hebben gezellig met hen geborreld en gegeten. Net als een dag eerder begon het keihard te regenen en viel de stroom uit, maar kaarslicht heeft ook wat. We dronken nog een biertje in het hostel en toen viel iedereen in slaap.

Omdat Umi en ik inmiddels bij onze laatste volledige dag waren aangekomen besloten we vroeg op te staan en bij Clandestino te ontbijten. Na het ontbijt troffen we Bo en Annefleur op het strand en wonder boven wonder zaten de voorspellingen er ditmaal naast: WE HADDEN ZON!!! We hebben deze hele dag dan ook als een malle lopen bakken (en smeren). Ik heb eigenlijk geen foto’s genomen want we waren te druk met chillen dus excuses daarvoor.

Nadat we lekker hadden geluncht zijn we met z’n vieren door het water naar Punta Mosquito gelopen, een grote zandbank. Na een paar kilometers tot onze knieën door het water vonden we het mooi geweest en liepen we even naar het hostel om spullen te dumpen voor ons volgende tochtje: Punta Coco. Vanaf daar kijk je op het westen en kan je dus een mooie zonsondergang zien en daarna zie je (wanneer het donker is) bioluminescentie: lichtgevend plankton.

De tocht naar Punta Coco was een avontuur waarbij we meer dan eens tot onze heupen door het water moesten en tot ons grote verdriet was de zonsondergang de meeste grauwe die we ooit hebben gezien. Terwijl we wachtten tot het echt donker was werden we lek gestoken maar al gauw bleek dat het helemaal waard te zijn. Na een stukje lopen begaven we ons in het zeewater en het was echt geweldig! Het is alsof alles wat in het water beweegt glow in the dark wordt, en het lijkt alsof er sterren fonkelen in de zee. Terwijl we zwommen, sprongen en water spetterde onder de echte sterrenhemel hoefden we er even niet aan te denken dat dit onze laatste nacht in Mexico was. Ik heb geen foto’s of filmpjes gemaakt (dan kan je het ook niet echt zien) maar neem van me aan dat het echt magisch was, een goede afsluiter van een geweldige reis.

We hadden gehoopt dat we een taxi terug konden nemen maar helaas bleken we onze avontuurlijke route nog een keer in het donker af te moeten leggen. Tijdens het eten stortte iedereen in en met 25000 stappen op de teller vond ik het niet gek dat we daarna als een blok in slaap vielen.

Inmiddels was onze laatste ochtend aangebroken, we besloten na het ontbijt nog even te zwemmen maar toen was het toch echt tijd om de spullen in te pakken, te lunchen, afscheid te nemen en te gaan. Terug met de boot, vervolgens met de bus naar het vliegveld en toen: stress. Umi’s vaccinatiebewijs werd namelijk niet goedgekeurd en dat is niet wat je wil een uur voor je moet boarden. Na de spannendste twintig minuten ooit was de sneltest gelukkig negatief en hebben we de vlucht alsnog gehaald. Daarmee was de rust nog niet wedergekeerd want we hadden voor onze overstap op Mexico City maar 50 (!!!) minuten en. toen. bleek. de. gate. bezet. Dus we konden niet offboarden, aahhhh!! Via de intercom werd omgeroepen dat er grondpersoneel klaarstond om mensen met een connecting flight te begeleiden. De begeleiding bleek: “You have a connection to Amsterdam? YOU NEED TO RUN!!! Gate 58.” Fan-tas-tisch, we hebben de longen uit ons lijf gerend en moesten een halfuur bijkomen in het vliegtuig. Gelukkig hadden we drie stoelen met z’n tweeën, dus dat was wel lekker.

De vlucht zelf was prima, en dankzij al het gehaast hebben we heel efficiënt gereisd: voor we het wisten stonden we weer op Schiphol. Daar werden we verwelkomd door Tanja en Auke voordat we aan de treinreis naar het hoge noorden begonnen. In Zwolle namen we afscheid: Umi ging door naar Friesland en ik naar Groningen, gelukkig zagen we elkaar drie dagen later alweer ;).

En tja, dat was dan Mexico… Al met al vond ik het echt een fantastische reis, ik zou Mexico absoluut aanraden en mocht je vragen hebben of tips willen dan kun je altijd een berichtje sturen!

Bedankt voor het lezen & wellicht tot een volgende keer,

Liefs Nikki