NIKKI OP REIS

Holaaa,

Nadat we met pijn in ons hart Mérida hadden verlaten was het tijd om Valladolid (“Bajadoliet”) te verkennen. Toen we aankwamen was het weer eens heet dus we begonnen met een duikje in het zwembad van het hostel. Daarna was het tijd voor de rest van onze routine: douchen, mojito’s en guacamole. We besloten om 19:00 mee te gaan met een walking tour maar het was nog altijd erg warm en heel veel informatie is er niet blijven hangen eerlijk gezegd. Het is wederom een schattige stad, het doet denken aan Mérida en Campeche. Na de tour gingen we uit eten met een Zwitser en twee Denen uit het hostel. Er was nog een lichtshow op een ruïne, die verbeeldde de geschiedenis van Valladolid, erg gaaf! Na show hebben we nog even op het dakterras van het hostel gezeten en reisverhalen uitgewisseld, toen was het tijd om lekker onze kooi op te zoeken.

Na het (karige) ontbijt in het hostel hebben we met Danielle, een Britse meid die bij ons op de dorm lag, een auto gehuurd. We wilden namelijk graag Las Coloradas bezoeken en dat is met het OV zo goed als niet te doen. Danielle begon achter het stuur maar rijdt normaal links en had nog nooit in een automaat gereden. Toen ze voor de vierde keer met haar linkervoet op de rem en de rechter op het gaspedaal probeerde weg te rijden heb ik maar gauw haar positie overgenomen want anders zou de auto total loss zijn voor we überhaupt waren vertrokken. En daar gingen we, toeren over de wegen van Mexico! Ik vond het echt fantastisch om even zelf te rijden over de verlaten wegen langs ranches, cenotes, palmbomen en moerassen. De verkeersregels zijn me tot op heden volstrekt onduidelijk: iedereen gaf ons voorrang, of we nou van links, rechts, voor of achter kwamen. Bij de eerste politiepost die we tegenkwamen kreeg ik wel even zweethandjes, maar ook hier bleek lachen en zwaaien de oplossing. We lunchten met heerlijke ‘tortas’ en uiteindelijk naderden we al gaten ontwijkend het einde van de route.

Las Coloradas is een gebied met roze meren. De meren worden gebruikt voor zoutwinning en door de verschillende fases in het proces zijn sommige meren knalroze en andere juist oranje of gewoon blauw. In het gebied zitten ook heel veel flamingo’s, de algen waarvan zij hun roze kleur krijgen zijn sterk geconcentreerd aanwezig in sommige zoutmeren (waardoor die dus ook roze zijn). De bergen zeezout lachten ons al tegemoet terwijl we het terrein op reden. Daar werden we staande gehouden door een hysterische en erg opdringerige tourguide die heel veel zei/schreeuwde. Na vijf minuten overleg en error besloten we door te rijden want we hadden online gelezen dat dat in principe moest kunnen. Toen we niet achtervolgd werden en rustig verder konden concludeerden we dat we de juiste keuze hadden gemaakt.

Het duurde niet lang voordat we de eerste flamingo’s zagen, er waren er honderden en we hadden het uitzicht helemaal voor onszelf!! Hoewel de flamingo’s roze waren, waren de meren die we zagen dat niet. We reden verder het schiereiland op en besloten de auto even neer te zetten en bij de zee te kijken aangezien er nog altijd geen roze meer te bekennen was. Terwijl we het duintje over liepen werd het al gauw duidelijk: geen roze meer, wel paradijs. Een kilometerslang hagelwit strand, eindeloos azuurblauw water en bovenal: geen mens te bekennen. We zagen het spoor van een zeeschildpad op het strand, prachtige grote schelpen lagen voor het opruimen en al snel doken we de lauwwarme Golf van Mexico in, het was geweldig!

Aan al het goede komt een eind en bovendien hadden we een missie: de roze meren. Na even baden en zonnen was het dus tijd om ons strand weer achter te laten en de airco van de auto weer aan te gooien. Op deze weg zonder verkeer durfde we Danielle een tweede kans in de automaat te geven en dat verliep een stuk beter. Zo reden we terug, waarbij we een afslag miste wat er voor zorgde dat we precies daar uitkwamen waar we moesten zijn: de roze meren!

Er moest verplicht een guide mee en hij heeft geen woord gezegd, al deden we nog zo ons best om interesse te tonen in het soort-van-Spaans. Ondanks het gebrek aan uitleg was het het bezoek zeker waard, de meren waren echt felroze en het leek alsof we door een sci-film liepen. Na een stuk langs het meer gewandeld te hebben was het tijd voor de terugtocht, ditmaal met mej. Kuiphuis als chauffeuse. De gaten ontwijkend reden we door tot cenote Kikil. Nadat we deze driemaal gepasseerd hadden lukte het een keer om de afslag op tijd te nemen. De cenote hadden we ook voor onszelf, wat een dag. Na een duik (verplicht met zwemvest) en het spotten van vele leguanen vonden we het mooi geweest. Ik reed het laatste stukje terug en toen kwamen we even bij in het hostel.

Umi en ik hadden het er al weken over steak en we besloten ons verlangen maar eens om te zetten in werkelijkheid. We begaven ons naar een restaurantje en ontmoetten daar Bart, een accountant uit Amsterdam die Umi uitlachte omdat ze haar Sol liet overstromen. De steak was niet om over naar huis te schrijven dus we waren weer een illusie armer maar hadden nu wel reisgezelschap voor in de collectivo naar Chichén Itzá. Aangezien we met de eerste collectivo (7:00) besloten te gaan was het na de steak tijd voor bed.

De volgende morgen werd het verschil in Umi’s en mijn biologische klok maar weer eens benadrukt: Um was helemaal in haar element en ik was het eerste halfuur niet aanspreekbaar. Samen met onze Amsterdamse vriend namen we de collectivo en zo’n veertig minuten later waren we er: het complex was nog niet eens open. Een tosti (met koriader-pesto, wie bedenkt dat? dan ben je echt niet goed hoor) en koffie later zo ver en konden we het complex in.

De grootste tempel is ontzettend indrukwekkend, de grootte van het complex ook. Daarnaast zijn er enkele zeer goed bewaarde ornamenten en is sommig stukwerk heel gebleven. Omdat we zo vroeg waren waren er amper andere mensen en dat droeg bij aan de magie. Aan de andere kant hadden we een hoge standaard dankzij de tempels in Palenque, die sprookjesachtiger zijn door de ligging in de jungle en waar het minder heet is. Bovendien werden er zulke domme influencer foto’s gemaakt bij Chichén Itzá dat we plaatsvervangend door de grond konden zakken.

De charme van het tempelcomplex nam af met het stijgen van het aantal opdringerige verkopers en de aankomst van tourbussen uit Cancún en Playa del Carmen. De hitte en vroegte eisten zijn tol en in een moment van onoplettendheid heb ik me een afzichtelijke ketting van nikkel met plastic laten aansmeren. Ik weet niet wat me bezielde en had m’n fout één minuut te laat door, toen de eerste ‘steen’ eruit viel. Mag thuis regelrecht de verkleedkist in, helaas pindakaas. Na drie uur struinen werd het veel te warm en vonden we het dan ook tijd om er van door te gaan.

We gingen we met een collectivo terug naar het hostel waar we lekker konden afkoelen bij het zwembad. Tussendoor hebben we (vegan, wow zo hip) geluncht en de rest van de middag lagen we weer aan het zwembad, waar soms een slecht idee ontstaat. Voordat we het slechte idee tot uitvoer brachten gingen we op pad voor, jawel, mojito’s en guacamole. Vanuit daar huppelden we direct door naar het avondeten en toen was het tijd voor avontuur…

De taxi was tien minuten te laat, we stressten een beetje. Terwijl we instapten en het centrum uitreden vroegen we ons af waar we aan begonnen waren. Op de kaart zagen we dat de taxi de juiste kant op reed en terwijl we tot stilstand kwamen voor een wit huis in een chique ogende wijk checkten we het adres. Er hing geen bordje bij de deur, maar de beschrijving en het huisnummer kwamen overeen. Bij gebrek aan bel besloten we – met een half oog op de wachtende taxi, mochten we direct weer terug willen – aan te kloppen. Een kleine minuut later opende een brede, getatoeëerde man de deur. In het Spaans verontschuldigde hij zich: hij was nog met een cliënt bezig. We mochten binnen wachten. De professioneel ogende wachtkamer achter hem nam onze scepsis weg. Of we muziek aan wilden? ‘Sí, por favor!’ Dat was het verkeerde antwoord, bleek toen we het kattengejank hoorden.

Na veertig minuten kwam hij eindelijk de aangrenzende kamer uit: het was onze beurt. Na een volledig Spaans inleidend gesprek waarvan we verbazingwekkend veel begrepen nam ik plaats op de ligstoel. Hij liet ons herhaaldelijk zien hoe steriel hij te werk ging, en dat alles écht nieuw uit de verpakking kwam. Met een spiegeltje mocht ik kiezen tussen drie stipjes, drie locaties, Umi gaf me advies. Nu legde ik het spiegeltje weg, dit hoefde ik niet te zien. RATS, daar ging de naald al, dat viel eigenlijk reuze mee. Nu de eer aan Um: de operatietafel op, nieuwe naald, nieuwe stipjes. Nieuwe piercings.

De volgende ochtend besloten we wat minder karig te ontbijten bij een tentje naast het hostel. Dat resulteerde in haast, stress en ontbijt in de bus omdat we nog langs de apotheek moesten voor ontsmet spul en moesten pinnen voor Isla Holbox. Met de bus gingen we namelijk naar Chiquilá, waar de ferry’s naar het prachtige Isla Holbox vertrekken. Afsluiten met een half weekje zout, zee en zon! Dachten we. Daarover later meer!

Ciao!

Liefs Nikki

P.s. ik heb lekker melodramatisch geschreven over ons piercing avontuur maar hier nog even een kleine nuance: ze zitten gewoon braaf in onze oren en we hadden het via via geregeld + meerdere mensen wisten dat we daar waren dus het was niet zo ondoordacht/onveilig als het misschien klinkt 🙂