Hola amigos,
We zitten in de bus van Mérida naar Valladolid, onze één na laatste bestemming alweer… Ditmaal gelukkig geen aneurysma’s maar Spaanse hitjes op de TV. De rit duurt ruim twee uur dus het lijkt me een uitgelezen moment om een stukje te schrijven over de afgelopen dagen in Mérida.
In Mérida mochten we verblijven in het prachtige vakantiehuis van Gerda en Peter en daar hebben we ontzettend van genoten, nogmaals ontzettend bedankt! Toen we daar aankwamen zijn we eerst -met airco- gaan sporten (daar hadden we in Campeche geen tijd meer voor) en daarna konden we lekker afkoelen in het zwembad en bijkomen op het hemelse bed.
‘s Avonds gingen we Mérida in waardoor de stad een beetje een valse start had: in het donker, op zondagavond, buiten het hoogseizoen en met coronamaatregelen (zoals een avondklok, zo hoorden we later) komt een stad niet helemaal tot haar recht. Na het eten hebben we op het plaza mayor nog churros gehaald en daarna was het tijd om terug naar het huis te gaan.
De volgende ochtend ontbeten we op aanraden van Gerda bij Bistro Cultural en goed gevuld begaven we ons naar Parque de Santa Lucia voor een wandeltour. Het was veel tour, weinig wandel, maar gezien de temperatuur (zo’n 35° C) was dat ook wel prima. Hoewel ik mijn best deed om alles te volgen was het allemaal wel véééééél informatie. Leuk feitje is dat de kathedraal van Mérida de oudste kerk van de beiden Amerika’s is. De bouw was eerder afgerond dan bij andere kerken omdat men de stenen van de Maya-tempels heeft ‘gerecycled’.
Na de tour gingen Um en ik lunchen bij een restaurantje aan een park. Grappig om te zien hoe hier als coronamaatregel twee plantenbakken op bankjes worden gezet zodat er minder mensen op kunnen zitten, de effectiviteit betwijfel ik sterk. Er zijn nog meer interessante maatregelen: bij binnenkomst ontsmet je namelijk niet alleen je handen, maar ook je voeten!?? Verder wordt onze temperatuur regelmatig gemeten, maar hoger dan 36,2° is die van mij ‘nog niet geweest’ (en wel een keer 33,4°, best een prestatie). Nu we in de provincie Yucatan zijn, zijn de maatregelen strenger/aanweziger dan hiervoor. Zo moet je overal een mondkapje dragen, zijn veel publieke gebouwen/musea dicht en zijn clubs gesloten. Verder mag er niet echt opgetreden/gedanst worden, wat jammer is aangezien dat normaal gesproken de Mexicaanse steden deels hun sfeer geeft. Maar ja helaas, het is niet anders en ik ben al lang blij (heeeeeeeeel blij!!!) dat we hier nu ondanks alles zijn. 😁
Na de lunch was het tijd om te zwemmen, de gevoelstemperatuur is hier ‘s middags 40° C dus anders is het niet uit te houden. Om onze sport streak hoog te houden hebben we een aqua-noodle-workout gedaan, dat was net zo succesvol als het klinkt (het werkte in ieder geval op de lachspieren).
Toen de vooravond inzette was het gedaan met de waterpret en begaven we ons (door het golden hour) naar de historische binnenstad. Daar was het tijd voor mojito’s en guacamole, we hebben het echt heel zwaar hier. Terwijl we aan de bar zaten kwam er iemand met een jojo achter ons staan die bleef staren naar de hysterische inrichting, zo leerden we Freddy, de manager, kennen: ‘Buanas noches ladies! Don’t you worry, I don’t know what drugs he uses but he comes here ev-ery-day to enjoy all the beau-ti-ful colors. Where are you from amigas?’ Freddy kletste ons de oren van het hoofd en vertelde ons van alles over een Maya market, het Maya festival, een geheime plek waar we konden dansen zonder toeristen (kom ik straks op terug) en bovenal hoe fantastisch en veilig Mexico is: ‘The only thing Mexico will steal from you… is your heart!’ Zowel hij (en zijn collega’s) als wij hebben hartelijk gelachen, maar na een paar cocktails werd het ook wel eens tijd voor avondeten. De Maya market waar hij enthousiast over had verteld bleek identiek aan de vele winkels die we al hadden gezien, maar we bedankten hem voor zijn tips en ‘if you ever need a-ny-thing! you know where to find me, amigas!’
Wat betreft veiligheid heeft Freddy voor zo ver we weten/ervaren gelijk. Mexico heeft in Europa een beetje een slechte reputatie op dit gebied en toen we vertelden dat we hier heen gingen was de reactie meestal: ‘leuk maar doe je wel voorzichtig?’ Natuurlijk moet je (overal ter wereld) opletten en niet te naïef zijn, maar op basis van wat ik las en hoorde kreeg ik het gevoel dat we continu heel alert moesten zijn en dat valt gelukkig reuze mee. Ik bedoel niet dat we onvoorzichtig doen maar ik voel me meer op m’n gemak dan ik van te voren had gedacht. De Mexicaanse mensen zijn super vriendelijk en als je niet te veel van de gebaande paden wijkt is het allemaal hartstikke prima. Laten we bovendien niet vergeten dat er in Nederland ook een goede portie drugcriminaliteit is (daar waarschuwt niemand je voor wanneer je naar Noord-Brabant of Limburg gaat).
Na het avondeten besloten we nog even langs het centrale plein te lopen, want al twee dagen hoorden we van alle kanten over een Maya festival dat daar zou plaatsvinden. Elke starttijd tussen 19:00 en 22:00 werd wel een keer genoemd, maar we vielen met onze neus in de boter want ze waren volop aan het dansen toen we aankwamen. Er was live-muziek en de dans was leuk om een keer te zien maar verder niet heel spectaculair. Wat er nou precies gevierd werd bleef een beetje in het midden want daar hadden we ook minstens vijf verhalen over gehoord. Na even te hebben gekeken vonden we het ook wel weer mooi geweest en gingen we lekker naar bed.
De volgende ochtend ontbeten we wederom bij Bistro Cultural en daarna gingen we naar de markt: mercado Lucas de Galvez. Dit is een enorme markt met allerlei soorten spullen: van de heetste pepers tot leren sandalen en van autobanden tot spareribs. De omvang en hectiek van de markt was overweldigend maar tegelijkertijd geweldig! We werden nogal aangestaard terwijl we, als enige blonde meiden, door de eindeloze gangen struinden en we keken zelf ook onze ogen uit. Stiekem hadden we gehoopt hier nog wat souvenirtjes te scoren maar dit bleek niet de juiste plek, hadden we ons maar minder ingehouden in San Cristobal!
Toen we de slagers zagen prezen we onszelf gelukkig dat we tot op heden geen voedselvergiftiging hebben gehad (snel afkloppen) en nadat we heel veel dieren in heel kleine kooitjes hadden gezien vonden we het wel weer genoeg geweest. We besloten te lunchen bij een Libanees restaurant dat ons was aangeraden (de Libanese keuken heeft redelijk wat invloed gehad op de Mexicaanse keuken) en het was heerlijk. Aangezien het kwik daarna de 40° alweer aantikte was het tijd om te zwemmen en bij te komen.
Toen de avond inzette gingen we weer de stad in om op het dakterras van Picheta te eten, een restaurant aan het Plaza Mayor. Inmiddels zijn we er vrij goed in om goedkoop te eten op chique plekken, dus we sloegen de vino af en genoten in plaats daarvan van onze Bohemia Weizen.. 😉 We hadden mooi uitzicht over het plein en de kathedraal maar besloten toch om onze after-dinner-cocktails elders te drinken want anders zouden we niet meer financieel herstellen van dit geintje.
De manager van een dag eerder, Freddy, had ons fluisterend een adres toevertrouwd van een bar waar je volgens hem kon dansen en waar bovenal geen andere toeristen zouden zijn. We besloten een kijkje te nemen bij ‘Mercado 60’ en werden daar onthaald door een Amerikaan die ons naar een hartstikke nieuw foodtruck pleintje loodste. Geen locals, geen dans. Wel cocktails, daarna lekker naar huis, ook prima.
Op onze laatste ochtend in Mérida ontbeten we alweer bij Bistro Cultural, het beviel elke keer te goed ;). Daarna moesten we pinnen en dat hebben we niet tactisch gedaan waardoor het helaas echt heel duur was… Om 11 uur gingen we met een Uber van omgerekend nog geen €1,50 naar het busstation (compenseert een beetje) en inmiddels zijn we in Valladolid!!!
Daarover later meer, ciao voor nu!
Liefs, Nikki
NIKKI OP REIS 