NIKKI OP REIS

Holaaa,

Op onze tweede dag in San Cristobal gingen we naar de Cañón del Sumidero. We hadden de tour in de stad geboekt en bleken als enige niet Mexicanen met deze gids mee te gaan. Alles was dan ook hartstikke in het Spaans. Waar we ons normaal met wat gestuntel wel redden viel hier echt weinig van te volgen, ach ja. Na zo’n veertig minuten in een busje met je met een chauffeur die het spelletje ‘kies je eigen plek op de weg, spookrijden mag ook!’ deed kwamen we godzijdank heelhuids aan bij de kloof (niet wetende dat de ergste rit nog moest komen). Daar gingen we een bootje in waarmee we twee uur lang door de indrukwekkende canyon werden gevaren. We hebben krokodillen (hele grote!!!), pelikanen, een coole waterval en een aapje gezien. De kloof is ontstaan door een geologische breuk in het Pleistoceen (heb ik net gegoogeld, zo goed is m’n Spaans bij lange na niet) en fungeert tegenwoordig als stuwmeer. De Chicoasén dam waar we naar toe voeren is de grootste hydro-elektrische centrale in Mexico, en de dam is zelfs de grootste van Noord-Amerika (the more you know).

Toen we terug waren was het tijd om naar de uitzichtpunten te gaan, we gingen weer met z’n allen het busje in en reden zo’n 40 minuten. Het eerste uitzichtpunt viel tegen, daarnaast was het snikheet en werden we een beetje flauw van de honger en dorst. Onderweg naar het tweede uitzichtpunt kwam de chauffeur er achter dat hij twee mensen had achtergelaten. De manier waarop we terug naar beneden scheurden was echt niet om te lachen, hij leek zich niet bewust van de aanwezigheid van het rempedaal. We hebben onszelf maar afgeleid door ons Italiaanse lievelingsmenu samen te stellen (wordt vervolgd). Toen het stel weer in de bus zat gingen we naar het tweede uitzichtpunt (dat eveneens tegenviel) en het laatste uitzichtpunt (ook niet om over naar huis te schrijven). Daar schoten Um en ik even door in de aanstelmodus vanwege de hitte, wagenziekte en loomheid.

Als laatste stop gingen we naar het dorpje Chiapa del Corzo. We hadden al gehoord dat dit niets was maar de canyontour is helaas alleen met deze stop beschikbaar. Na een viezige maaltijd (maar in ieder geval wel eten!) begonnen we eindelijk aan de terugweg, alleen eerst mochten we nog twintig minuten wachten op het stel dat de bus hiervoor ook al gemist had! Toen die vent daarna lekker jolig binnenkwam was ik er helemaal klaar mee.

Gelukkig konden we snel bijkomen in het hostel waarna we heeeeeerlijk uit eten gingen bij een goed aangeschreven Italiaan die precies de dingen had die we bij ons fantasie menu in de bus hadden bedacht. Was dat even boffen, we konden ons geluk niet op, het was echt heerlijk en de live gitarist maakte het feestje helemaal compleet. Energie voor een biertje in het hostel hadden we niet meer en om 22:00 lagen we tonnetje rond in bed.

De volgende ochtend ontbeten we weer in het hostel en daarna streken we bij een cafeetje neer voor een cappuccino en chai (lekker Mexicaans) onder het genot van live muziek zoals over in Mexico. Daarna wilden we lunchen bij de Italiaan van gister maar die bleek nog gesloten dus aten we bij de bakkerij er naast, ook erg lekker! Na nog even door het stadje en over de markt te hebben gelopen werd het tijd om richting het hostel te gaan. We hebben veel van San Cristobal gezien maar zijn uiteindelijk niet meer naar de kerk in San Juan Chamula gegaan. Daar worden syncretistische rituelen uitgevoerd en het schijnt erg bijzonder te zijn maar het voelt toch een beetje gek om bij zoiets speciaals toe te kijken dus hebben we het laten gaan.

Voordat we voor veertien uur de bus in stapten hebben we nog een yogalesje gedaan in het hostel. Daarna was het tijd voor de bus en het was me het ritje weer. Ten eerste speelde er dit keer geen film maar (Spaans nagesynchroniseerde) beelden van aorta aneurysma’s op de OK. Verder moesten we twee keer verplicht twintig minuten de bus uit voor een soort ontsmetting van de bus (super zinvol als je daarna met exact dezelfde mensen weer er in gaat zitten!) en midden in de nacht kwamen er twee mannen aan boord voor een smokkelcontrole of iets dergelijks. Ook deze chauffeur reed alsof hij werd achtervolgd en we konden de slaap niet al te vlot vatten.

Rond 9:00 kwamen we aan in Campeche, de hoofdstad van Campeche, waar we lekker bij het zwembad mochten wachten tot onze kamer (met upgrade, jippie) gereed was. Het hotel waar we zaten was echt prachtig, met een mooi zwembad, ruime kamer en op een heel fijne plek. Toen we er in mochten hebben we even gechilld en daarna gingen we op pad maar wat. is. het. hier. warm. Voor de beeldvorming: gevoelstemperatuur 37°, niet te doen. We aten taco’s en zijn daarna maar weer gaan afkoelen bij het zwembad.

Later op de middag gingen we opnieuw op pad, het stadje is echt heel schattig en kleurrijk, maar niet super levendig. Na even lopen streken we neer voor mojito’s en guacamole, hebben we de zonsondergang vanaf de Malecón bekeken en onze eerste Mezcal gedronken. De Mezcal was een ervaring, onze eerste indruk: tequila met meer alcohol en rook smaak. Na even googelen konden we concluderen dat dat ook wel redelijk klopt, de productie lijkt op elkaar alleen bij Mezcal wordt de agave dus gerookt. Mezcal drink je anders dan tequila: je dipt sinaasappel in Sal de Gusano (soort rood zout met peper en een zure nasmaak, kom ik zo op terug), daar bijt je in en dan sip (niet shotten!) je de Mezcal. We kwamen er naderhand ook achter wat Sal de Gusano echt is: gemalen gedroogde wormen met zout en chilipeper, mmm! Met z’n 55% alcohol was de Mezcal een goed slaapmutsje en al gauw lagen we voor we Pampus.

Vanmorgen hebben we weer even door Campeche gelopen en een interessant ontbijt gehad (hartstikke hartig maar met een laag chocoladesaus van hier tot Tokyo). Terwijl we door het historische centrum liepen kwamen we langs een kerk waar de zondagdienst bezig was, de deuren stonden open waardoor we even mee konden gluren, dat was leuk om te zien. Zojuist zijn we uitgecheckt en over iets meer dan een uurtje nemen we de bus naar Merida, de hoofdstad van de Yucatan. Dit keer gelukkig maar 2,5 uur in de bus, en geen nachtbussen meer!

Ciao, ciao!

Liefs Nikki