Heeee allemaal,
Nadat onze nachtbus een halfuur eerder dan gepland aankwam in Palenque zijn we naar het hotel gegaan waar we om 9:00 uiteraard nog niet konden inchecken. We konden gelukkig onze bagage achterlaten en gingen meteen op pad omdat we hier maar één dag doorbrachten. Na crêpes als ontbijt namen we een collectivo (soort gezamelijke taxi) richting de ruïnes van Palenque. Samen met een Canadees stel dat we in de collectivo hadden ontmoet hebben we vervolgens een rondleiding van een gids gehad. De ruïnes liggen midden in de jungle en zijn echt heel indrukwekkend! Duizenden jaren geleden was dit een van de grootste maya steden (Lakam Ha) en men denkt dat er nog minstens 90% van de stad onontdekt is..
Toen de tour afgelopen was en we wat souvenirs hadden gekocht zijn Umi en ik weer eens zeiknat geregend (we zijn nogal hardleers en hadden weer geen regenponcho’s mee). Vervolgens hebben we een stukje door de jungle gelopen maar hier werden we lek gestoken dus we keerden terug naar het dorpje voor lunch. En wat een lunch: quesadillas met 10000 garnalen, echt heerlijk!!
Daarna was het tijd om even te chillen, onze nachtrust had enigszins onder de busrit geleden. Nadat we alles wat in Bacalar nat was geregend (en inmiddels 24 uur in een zakje zat, mmm!) hadden gewassen en uitgehangen namen we een duikje in het zwembad en konden we even lekker bijkomen. Na het eten en een komkommer mojito (geen aanrader) gingen we lekker slapen. Althans, Umi sliep, ik ging iemand halen bij de receptie die onze piepende rookmelder uit kon zetten. Doornroosje sliep zelfs verder toen de concierge met ladder en al de boel kwam fixen.
De volgende ochtend wandelden we naar het dorpje zelf, wat geen schoonheidsprijs verdient. Na een zeer middelmatig ontbijt en een heftige HIT sessie op onze kamer was het tijd om te gaan. Deze keer gingen we niet met de grote ADO bus (die 10 uur over de route zou doen) maar met een klein busje dat onderweg nog bij twee watervallen zou stoppen en er bovendien inclusief pauzes korter over deed. We reden over een weg door de jungle (deze route was drie jaar geleden nog heel onveilig vanwege drugbendes maar is nu wel oké) en hielden bij menig bocht ons hart vast. Na niet al te lang kwamen we aan bij de eerste waterval: Misol-Ha. Ik was positief verrast, aangezien deze waterval echt mooi was en watervallen over het algemeen toch vaak een anticlimax zijn. We konden er achter langs lopen en hadden helaas niet genoeg tijd om te zwemmen maar het was zeker de stop waard.
Na de stop mochten we weer genieten van een turbulent ritje naar las cascadas de agua azul. Helaas waren het meer las cascadas de agua amaron vanwege het regenseizoen. Ik kan me voorstellen dat het normaal erg imposant is, maar nu was het vooral een verschrikkelijk toeristische stop met rijen kraampjes die dezelfde troep verkochten. Zelfs de quesadillas en guacamole waren niet lekker. Helaas waren er ook veel kinderen die spullen wilden verkopen, aangezien de scholen in Mexico alweer begonnen zijn kan dat niet veel goeds betekenen…
We reden nog een klein stukje voordat we moesten overstappen naar een ander busje. Onze tassen pasten er niet meer in dus die gingen bovenop. Je voelt ‘m misschien al aankomen; het begon onderweg keihard te regenen en ondanks het zeil dat er om heen zat bleek alles zeiknat. Toen we om 21:30 aankwamen in San Cristobal en dit ontdekten waren we dan ook niet heel vrolijk. Maar gelukkig hadden we een heel fijn hostel geboekt en nadat we alles hadden uitgehangen konden we er ook wel om lachen. We waren doodmoe en hebben als avondeten een broodje gehaald bij de starbucks (het doel heiligt de middelen) voordat we diep in slaap vielen.
De volgende ochtend was alles droog en waren wij weer fit, dus het was tijd om de stad te verkennen. Na een lekker ontbijtje in hostel (we betalen minder dan €8,- per persoon voor slapen+ontbijt+avondeten+allemaal fijne voorzieningen, echt bizar) gingen we op pad. San Cristobal de las Casas is fantastisch! Het is een prachtige stad, de sfeer is fijn, de gebouwen zijn mooi en daarbij is het klimaat ook nog eens heerlijk. Aangezien het op 2000 m hoogte ligt hebben we de klemmende hitte achter ons gelaten en leven we in een soort permanente lentedag (20° + zon). Het was heerlijk om door de stad te struinen en de kleurrijke straten te verkennen. Opgegeven moment stuitten we op een marktje waar prachtige handgemaakte spullen werden verkocht. We hebben beiden wat souvenirs ingeslagen en streken daarna bij een cafeetje neer voor een koffie uit Chiapas (de provincie waar we nu zijn).
Chiapas was een van de armste regio’s van Mexico en had (/heeft) vele problemen wat betreft ongelijkheid. Als reactie op de onverschilligheid van de overheid is in de jaren negentig de Zapatista-beweging ontstaan. Dit is te ingewikkeld om hier in een notendop uit te leggen, maar als je het interessant vindt zeker het googelen waard. Hoewel de situatie in Chiapas wat verbeterd is, is er nog een lange weg te gaan. Vandaag de dag is het kraanwater hier bijvoorbeeld nog zo slecht dat je zelfs je tandenborstel er niet onder af kan spoelen.
Na de koffie hebben we nog wat door de stad gelopen en de trappen van Iglesia de Guadalupe beklommen voor uitzicht over San Cristobal. De kerken hier zijn anders ingericht dan we gewend zijn, zo stonden er bijvoorbeeld discolichten op Maria gericht. Het voelt een beetje oneerbiedig om de inrichting kitsch te noemen, maar ik weet even niet hoe ik het anders moet omschrijven ;).
Vijftienduizend stappen en een stevige lunch verder gingen we even naar het hostel. Stilzitten is alleen niet helemaal ons ding dus we besloten een rondje te gaan hardlopen. We voelden ons een beetje sukkels (en dat waren we ook wel) maar boekten onderweg een tour voor de volgende dag dus het rondje was ook nog eens nuttig. Daarna hebben we in de tuin van het hostel nog even krachttraining gedaan want ze hadden een soort buiten gym, als we niet super fit terugkomen weet ik het ook niet meer.
Tijd om bij te komen hadden we niet, bij het ontbijt hadden we namelijk aan een Duitse jongen beloofd mee te gaan naar een salsales. Nou mensen, ik zal mezelf niet sparen, ik was een ramp. Begrijp me niet verkeerd, de les an sich was geen ramp, het was hartstikke leuk zelfs, maar ik denk dat er geen tenen waren waar ik niet op heb gestaan, geen ruggen waar ik niet tegenaan ben gebotst, meine güte.
Laten we bij het begin beginnen, de les begon twintig minuten later dan gepland (het blijft natuurlijk Mexico) en we begonnen met een individueel dansje, dat ging nog wel redelijk. Het tempo ging steeds hoger en onze lichaamstemperatuur ook maar gelukkig kregen we na een uurtje pauze. Snel een Sol drinken, maar toen, oh, oh, oh…
Alle gasten moesten aan één kant gaan staan en de dames aan de andere kant. Ik voelde de bui al hangen en ja hoor, na een korte instructie moest je een danspartner kiezen en begon mijn afgang. Gelukkig voor mij spríntte een Spaanse jongen op Umi af waardoor ik met de Duitse jongen uit het hostel kon dansen, dat was nog iets minder ongemakkelijk dan met een totaal onbekende. Maar jeetje, wat een drama, zelfs de privéuitleg van de dansleraar mocht niet echt baten. Stapje hier, stapje daar, teen hier, draai de verkeerde kant op, botsing met een ander stel… Nee, succesvol is anders. Umi daarentegen deed het hartstikke goed en was al snel de favoriet van de dansleraar ;).
De echte ellende begon het laatste halfuur, toen we telkens van danspartner moesten wisselen. Ten eerste was ik gemiddeld 25 cm langer dan mijn Mexicaanse danspartners, ten tweede (mocht het je ontgaan zijn) was ik er gewoon echt ontzettend slecht in. Ik zal jullie de overige details besparen, volgens mij is de strekking inmiddels wel duidelijk. Hoewel ik hartelijk gelachen heb (en uitgelachen ben) was ik best blij toen we na 2,5 uur klaar waren. Het was een ervaring, daar laat ik het bij.
We sprintten terug naar het hostel voor avondeten en zoals bijna elke dag waren we zo moe dat we vroeg in slaap vielen.
Dit blogje is inmiddels lang genoeg, dus over de andere dagen in San Cristobal zal ik later schrijven! Vanavond nemen we de nachtbus (14 uur, feest!) naar Campeche dus dan heb ik meer dan genoeg tijd ;).
Ciao, ciao!!
Liefs Nikki
NIKKI OP REIS 