Una cálida bienvenida…

Hoi allemaal!

Alweer meer dan een jaar geleden schreef ik hier voor het laatst een stukje (over IJsland). Hoewel ik het schrijven toen niet heel lang volhield (welgeteld drie blogjes) ga ik toch weer een nieuwe poging wagen. Sinds gister zijn Umi en ik namelijk in… Mexico!!

Hoewel we hier dus nog niet zo lang zijn hebben we al het één en ander beleefd. Het avontuur begon eigenlijk al in het eerste vliegtuig, op Schiphol, onze buurvrouw zat namelijk te mokken over haar mondkapje en luisterde niet naar de crew. Na een tijdje werd het grondpersoneel ingeschakeld en kreeg ze een waarschuwing, om vervolgens meer heisa te maken met andere passagiers waarna de waarschuwing werd waargemaakt. Onder luid applaus van een aantal medepassagiers werd ze er uit gezet, de hele situatie was eigenlijk te gênant voor woorden.

Onze vlucht verliep goed en om 3:00 lokale tijd (10:00 in NL) kwamen we aan op het vliegveld van Mexico City. Hier moesten we zes uur vullen tot onze volgende vlucht, naar Cancún, zou vertrekken. De jetlag werkte mooi in ons voordeel terwijl we door de immigratiedienst moesten en vervolgens weer door alle security. Beetje gek dat dat moest aangezien we een er alleen voor een overstap waren, maar ach waarom efficiënt doen als het inefficiënt kan?

Na een Mexicaans ontbijtje en een cappuccino uit een soepkom vertrokken we om 9:00 naar Cancún met prachtig uitzicht vanuit de lucht. In Cancún ging alles verrassend snel waardoor we al om 12:10 in de bus naar Tulum zaten waar we de eerste twee nachten verblijven. De bus was super, de maatschappij ADO rijdt door het hele land en het zijn touringcars met airco dus dat is top aangezien het buiten echt 3 miljoen graden is. We namen de hysterische Spaanse films voor lief en kwamen na 2,5 uur aan in Tulum. Het laatste stukje gingen we met de taxi en toen waren we ein-de-lijk op onze bestemming!

Het hostel bleek echt heerlijk te zijn, de bedden zijn top, alles is heel schoon, nieuw en ruim en er is een mooi zwembad en leuke bar. De zon scheen en zo snel als we konden hadden we een mojito in de hand en lagen we in het zwembad. Even later wilden we naar het strand lopen maar toen we er bijna waren werden we tegengehouden door de politie die een soort roadblock had uitgezet. Bij de receptie van het hostel hadden we al gehoord dat er een orkaan zou komen, maar blijkbaar werd het strand nu al leeggemaakt dus zetten we de terugtocht in. Het is redelijk normaal dat er hier orkanen voorkomen in deze tijd van het jaar dus we zouden het allemaal wel zien.

Geen strand, dus toen maar nachos en bier bij het zwembad, ook niet vervelend. Daarna zijn we even gaan douchen en hebben we onszelf verplicht tot 21:00 wakker te blijven en nog wat te eten (4:00 NL tijd) om vervolgens diep, diep, diep in slaap te vallen.

Orkaan Grace kwam rond 4:45 aan land en dat deed ze exact waar wij nu zijn. Het ging dan ook behoorlijk te keer buiten. Nadat we even vanuit het raam hebben toegekeken gingen we weer slapen en vanmorgen werd de ravage pas echt zichtbaar. Gelukkig valt de schade op het eerste gezicht mee: voornamelijk takken en helaas ook her en der een stuk dak. Hier in het hostel is niks aan de hand, de stroom doet het alleen niet meer en er is geen stromend water. Best komisch overigens dat de generator wordt ingezet voor wifi en Spaanse hitjes uit de boomboxen bij de bar, in het kader van eerste levensbehoeftes 😉

Soms ben je op het verkeerde moment op de verkeerde plek…

Na een ontbijtje in het hostel en toen het eindelijk even droog was zijn Umi en ik rond gaan lopen door het normaal sprankelende Tulum, helaas was echt álles dicht en voelde het meer alsof we door een NOS-verslag liepen. Iedereen stak al snel de handen uit de mouwen en er zijn veel militairen en politie aanwezig, voor zo ver we weten zijn er gelukkig geen slachtoffers. We hebben nog even een supermarkt bezocht en geluncht en proberen nu de tijd te doden tot morgen, wanneer het hopelijk beter weer is!