NIKKI OP REIS

Hellohello,

Op 14 juli maakte ik iedereen wakker en werden we door Jet verrast: American pancakes als ontbijt! Iedereen had goed bijgeslapen, er waren geen ankerwachten geweest. Nadat we hadden afgewassen gingen we goed ingepakt met de dinghy naar de kant, want als je dan toch in Hornstandir bent.. 😉 We maakten een prachtige wandeling langs het water dieper de fjord in, we kwamen langs een noodhut waar we een rol koekjes achterlieten (en een brief vonden van 2 mensen die in een storm niet waren opgehaald door de boot die ze hadden gereserveerd en besloten hadden in de hut te schuilen..) om vervolgens in een sprookjesachtig landschap naar boven te klimmen op zoek naar een gletsjermeer. Riviertje over, riviertje door, bergje op, bergje af, glijpartij, waterval, geen gletsjermeer, regen, weer afdalen, losse stenen, iemand op de grond, goede route nemen, weer omhoog, waterval, gletsjermeer! Maar.. het was vrij (lees: behoorlijk) mistig..

De route was imposanter dan (wat wij gezien hebben van) het meer maar het was fijn om ergens naar toe te lopen en we hadden echt een ‘einde van de wereld’ gevoel. Na een korte pauze begonnen we aan de terugweg en toen we terugkwamen bij het water bleek dit aanzienlijk gestegen, want ja.. getijden… Het was een verademing dat de dinghy goed genoeg vast was gemaakt aan een kei want anders hadden we een behoorlijk probleem gehad.

Toen we terugkwamen aan boord lunchten we waarna we zeil zetten en zonder motor wegvoeren uit de fjord. We hadden een klein ongemakje tijdens deze manoeuvre: blijkbaar hadden enkele zeesterren ’s nachts besloten dat de ankerketting een prima hotel was. Ondanks onze reddingsacties is helaas één van de tien ledematen verloren gegaan maar iedereen heeft goede hoop dat Patrick er weer bovenop komt.

We zeilden rustig van Hrafnfjörður naar Lónafjörður, helaas ging het laatste stukje niet zeilend meer in verband met de wind maar het was heerlijk om even te varen zonder Jin in een hoekje over de reling te zien hangen. 😉 Na het ankeren besloten we dit keer binnen te borrelen en via het IJslandse proost (‘Skáll!’) kwamen we terecht bij het spelletje skull. We hebben enorm gelachen en gingen door tot het eten, een lekkere pasta van Jet. Na het eten werden de ankerwachten verdeeld vanwege de toegenomen wind. Jin en ik kregen de 12-2 wacht, helemaal prima. Hoewel ik wel de intentie had lukte het me niet om voor de wacht nog te slapen, dus ik was blij toen we werden afgelost. Ik heb Jin maar wat dutjes in de stuurhut gegund..

De volgende dag merkte ik dat ik weinig had geslapen, maar we lagen in een fjord die er op wachtte verkend te worden. Terwijl in de dinghy het eerste deel van groep naar de kant bracht zagen we vanaf het schip een poolvos! In de zomer zijn deze bruin, maar wanneer hun vacht uitvalt verschijnt een witte wintervacht, schoolvoorbeeldje evolutie zou ik zeggen. Ook spotten we wat zeehonden maar die zijn best ongezellig dus we konden ze niet van dichtbij bekijken. Wat me verbaasde is dat er echt heel erg veel kwallen in deze fjorden zwemmen, en hele grote ook. Nog een reden om niet in ‘t water te kukelen.

In deze fjord hadden we niet zoals de dag ervoor een einddoel voor ogen, dus we liepen langs de kleurige bloemen, zagen de vos nog een keer van dichterbij en spotte zeehonden in de verte. We liepen door tot we bij een rivier kwamen die we niet met droge voeten over konden steken en die verder omringt was door berenklauwen, dat was het punt waar we besloten terug naar de dinghy te lopen. Helaas was ik nog even onhandig genoeg bij het oversteken van een van de riviertjes om tot mijn enkel in het water te staan, maar dat deed niet af aan de magistrale fjord.

Eenmaal aan boord besloten we onderweg te lunchen en meteen te gaan zeilen. De fok en bezaan werden gezet en we redden wederom de zeesterren die de ankerketting als nieuwe huis hadden gekozen (dit keer bleven alle zeesterledematen behouden). Toen we onderweg waren daalde iedereen een voor een af om lunch uit de salon te halen, we hadden een prachtig uitzicht door de grote fjord (Jökulfirðir) en toen er net weer even bereik was en iedereen een teken van leven naar het thuisfront stuurde werd het contact onderbroken: walvis! Iedereen kon z’n geluk niet op, die dieren zijn zo indrukwekkend!! Toen de walvis echt buiten zicht was heb ik nog even met een paar mensen gefacetimed voordat het bereik weer wegviel, we overstag gingen, de zeilen streken en als ijsblokjes ankerden in de volgende fjord: Veiðileysufjörður.

Vandaag geen kruidenbitter maar Gluhwein bij aankomst, wat een genot. In de salon deden we spelletjes maar na een tijdje was ik zo moe dat ik besloot een uurtje op bed te gaan liggen. Maartje’s grapje ‘laten we pizza bestellen!’ werd opgepikt door Jet en voordat we het wisten lagen er pizza’s(ish) in de oven. Nadat de ankerwachten verdeeld waren viel ik heel vlot in slaap.

Liefs Nikki