NIKKI OP REIS

Hello hello!

Op de vroege ochtend (4:00) van 12 juli voeren we uit op weg naar Jökulfirðir (haha voor die ð heb ik even een speciaal toetsenbordje geïnstaleerd, gekke letters hebben die IJslanders: þ, æ, ð). Pap als ontbijt en vervolgens iedereen aan dek om zeil te zetten en Reykavjík achter ons te laten. Jin, Luka en ik liepen de 4-8 wacht dus wij bleven aan dek toen de rest hun hut weer opzocht. Van die eerste wacht heb ik geen foto’s want ik was niet helemaal in staat. Bij het uitvaren was ik nog vol goede moed maar helaas bleek al snel dat de wacht niet volbracht ging worden zonder vissen te voeren… Ik wil er eigenlijk niet te veel woorden aan vuil maken, maar laat ik het zo zeggen: Jin hing vijf keer overboord en ik drie keer, dus toen we om 8 uur eindelijk naar onze hut mochten was dat meer dan een verademing. Hoewel ik me na de eerste keer braken niet eens meer zo ziek voelde was een gesprek met Luka over het eten tijdens School at Sea voldoende om meteen weer naar de reling te rennen, het zit diep blijkbaar.

Rond lunchtijd was ik even wakker en lukte het om iets te eten (en binnen te houden) waarna ik snel weer in bed lag. Om 16:00 uur begon onze wacht en hoe! We zagen een enorme groep dolfijnen naast het schip en drie dolfijnen zwommen zelfs mee bij de boeg, echt magisch. Samen met de 12-4 wacht streken we de bezaan en het groot (wind eerder verdwenen dan voorspeld, motoren dus..) en daarna heb ik een tijd gestuurd, ik voelde me zóveel beter dan die ochtend!! Helaas gold dit niet voor Jin. We voeren tijdens deze wacht langs de Snæfalljökull, een stratovulkaan met daarbovenop een gletsjer. Deze gletsjer is sinds 1950 gehalveerd en als de opwarming van de aarde in dit tempo doorgaat tegen 2050 waarschijnlijk verdwenen…

Jet maakte een heerlijke pasta bolo, Luka en ik deden binnen de afwas waarna de zeeziekte toch weer even de kop op stak, ik naar de reling rende en de pasta helaas nog een keertje meemaakte. Jin lag inmiddels veilig in bed (had echt met haar te doen, eerste keer zeilen en dan zo, haha naar) maar ik besloot nog even bij de 8-12 wacht te chillen en zocht na een paar potjes undercover ook onze hut op.

Om 4:00 mochten we weer en gewapend met een (extreem sterke, Jet is aan het overcompenseren voor vorige week) kop koffie zat ik aan het roer. Het was een koude maar heel gezellige wacht met warme chocomelk en als kers op de taart een regenboog! Jin’s inslingeren maakte een stijgende lijn door maar helaas was het nog steeds niet echt om over naar huis te schrijven, dus Luka en ik daalden af voor de afwas en het klaarzetten van ontbijt (je wilt je ergste vijand niet naar binnen sturen als die zeeziek is) voordat we de wacht overdracht deden en lekker gingen slapen.

Op een kleine interruptie voor de lunch na sliepen we door tot we om 16:00 gewekt werden voor onze wacht en bij de wachtoverdracht hief Jet de wachten op: we kwamen bijna aan dus vanaf nu was iedereen aan dek. Alle zeilen waren door de vorige wacht gezet dus er hing een serene rust aan boord. Het is echt onbeschrijflijk mooi waar we zijn, een soort mega fjord (Jökulfirðir) met ‘minifjorden’ erin. Wij voeren door naar de achterste: Hrafnfjörður. De fjorden die we aandoen zijn onderdeel van national park Hornstrandir (‘This is one of Europe’s last true wilderness areas’ aldus lonely planet). Er zijn hier vrijwel geen tekenen van mensen, op een enkele noodhut na (dus ook geen bereik, vandaar de vertraging in m’n blogjes). Toen we de zeilen hadden gestreken en voor anker lagen hieven we het glas en gaven Jin en ik de Ommelander Kruidenbitter die we uit Gro hadden meegenomen aan Jet. (‘You are not allowed to bring your own beer and wine. If you want to bring a whiskey for the group, you are more than welcome to do so.’) De borrel verplaatste zich van het achterdek naar de salon (we zitten bijna tegen de poolcirkel aan dus de reden kan je zelf wel bedenken) waarna we gingen eten, Jin, Robert-Jan en ik de afwas deden en we met de hike van morgen in gedachten in slaap vielen in onze hutten.

Liefs, Nikki