NIKKI OP REIS

Hoi allemaal,

Zoals de titel al doet vermoeden ben ik weer thuis. Zaterdag 15 april was de dag dat ik aan land stapte en iedereen weer in de armen kon slaan. We lagen echter al een tijdje in de jachthaven bij IJmuiden omdat we 10 april al in Nederland aan waren gekomen.

Zoals in de vorige blog stond was er voor IJmuiden een scheepsovername. Ik liep de hondenwacht, maakte het scheepsjournaal (dat helaas niet online gepubliceerd mag worden) en verder genoten we van de laatste dagen op zee. Het Kanaal was bizar rustig qua weer, en er waren 2 magisch mistige dagen. Een van de leukste dingen die ik nog heb mogen doen was dat ik in de ra ben geweest. (De ra is die ‘stok’ die horizontaal aan de schoenermast (voorste mast) hangt, de breefok zit daar aan vast). Stuurman Joost ging samen met Pascal de breefok losmaken, en ik mocht mee de mast in om te filmen. En toen mee de ra in, helemaal leuk! Daarna hebben we de breefok naar beneden gehaald, want de breefok, schoener en het grootzeil worden voor een tijdje vervangen door sponsor zeilen voor een Duits festival.

De laatste dagen op zee waren echt genieten, tijdens m’n nachtwachten monteerde ik vaak het scheepsjournaal en overdag was het lekker genieten in het zonnetje, zonder golven. Op 10 april voeren we IJmuiden binnen. India en ik besloten in de mast te klimmen tijdens de binnenvaart, en toen waren we opeens bij Nederland. Toen ik de kustlijn van Nederland zag besefte ik me veel dingen, maar twee daarvan wil ik in het speciaal met jullie delen: 1) IJmuiden verdient het om officieel de lelijkste stad aan de horizon allertijden genoemd te worden.  2) Nederland is echt, maar dan ook écht heel plat. Niet dat dit nou echt levensveranderende openbaringen zijn ofzo, maar ik besefte me het gewoon op dat moment even. Dat we echt terug waren drong een beetje tot me door toen de man die de trossen aannam opeens iets in het Nederlands zei. Geen wereldschokkende gebeurtenis, als je in Nederland bent, maar wow, ik was echt verbaasd.

Ik vond het eigenlijk helemaal niet zo fantastisch om aan te komen in Nederland, al hebben we voor het eerst tijdens de reis gefrituurd die avond en hebben we kroketten, kaassoufflés, frikadellen en friet. Je zou misschien verwachten dat iedereen de grond zou kussen en rond zou rennen op die platte grond die men Nederland noemt, maar dat viel redelijk mee. Ik besloot eigenlijk ook om nog geen voet op die grond te zetten, en dat zo lang mogelijk uit te stellen. Pas 2 dagen later ben ik daadwerkelijk de Nederlandse bodem op gestapt, voor een strandwandeling. De ervaringen die ik het afgelopen halfjaar heb mogen opdoen zijn zo bijzonder dat ik er niet bepaald naar uit zag om weer uit dat leventje te stappen. Maar deze quote is erg accuraat: ‘don’t cry because it’s over, smile because it happened!’ En dat is zeker waar.

De laatste week was heel raar. Aan de ene kant leek het net een normale stop, alsof we binnenkort weer zouden gaan varen. Aan de andere kant was alles anders. Men sprak weer Nederlands, er werd veel geklust aan het schip (zoals die zeilen wisselen). En daarnaast was het einde nabij, en daar was iedereen zich erg bewust van. De laatste avond was ook heel erg raar, vrolijkheid wisselde zich af met nogal wat verdriet omdat het bijna klaar was, zo ook de volgende ochtend… 15 april. Dat was zonder twijfel de vreemdste dag van allemaal. Vlak voor we de sluis invoeren huilde volgens mij iedereen, en even later in de sluis stonden we lachend ‘Buurman Mol’, ‘Joost is anders geaard’ en ‘Shag Track’ the zingen. We zagen iedereen op de kade staan, en toen we door de sluis voeren, aangelegd waren en dan eindelijk na 183 iedereen weer in onze armen sloegen wist ik even niet meer wat er allemaal in me omging.

Die avond kwam ik thuis en het  is dubbel, vreemd, leuk, jammer, gek, vertrouwd, alles tegelijk. De eerste nacht alleen na 183 dagen, een eigen kamer, een huis dat veel groter was dan in mijn herinnering… Ik ben zo ontzettend blij en dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken, deze mensen heb leren kennen en al deze ervaringen heb opgedaan. Maar omdat het zo tof was ga ik het ook juist missen… Ik wil iedereen, mijn sponsors, familie en vrienden enorm bedanken voor de hulp en steun waardoor ik uiteindelijk deze fantastische reis heb mogen maken. Ik denk dat het feit dat ik het nu al mis alleen maar duidelijker laat zien hoe geweldig het was, en ik weet zeker dat ik mijn draai thuis ook weer ga vinden, al zal het misschien wat tijd kosten.

Voor de geïnteresseerden: ik heb een kleine achterstand op school, mede omdat een aantal toetsen nog niet gestuurd waren. Ik verwacht niet dat dat veel problemen zal opleveren. Ik hoef na de meivakantie pas weer voor het eerst naar school en daar zie ik wel een beetje tegenop, maar alles went. Morgen ben ik kort even op school voor een sollicitatiegesprek, en ik denk dat ik dan ook even wat mensen opzoek.

Nogmaals heel erg bedankt voor alles, en dit zal vast nog niet mijn laatste blog zijn.

Liefs, Nikki

P.s. Denk je erover om deel te nemen aan School at Sea, of ken je iemand die dit overweegt? Neem dan als je zin heb vooral contact met me op om dingen te vragen of gewoon verhalen te horen, ik help graag!