NIKKI OP REIS

Hoi allemaal,
Dit blogje gaat over ons verblijf op de Azoren, een eilandgroep midden in de oceaan die bij Portugal hoort, en de weg er naar toe.

Het stukje zeilen van Bermuda was niet heel bijzonder, behalve dat het koud was. Ook hadden we weer een scheepsovername, en ik was dit keer ‘stuurhutpurser’ (in de boordmond: ‘stuurhutslet’). Ik liep de hele dag met een walkietalkie en wanneer Sam of Joost honger of dorst had werd ik opgeroepen en moest ik ze bedienen. Dit escaleerde zelfs tot het punt dat Sam zijn arm niet verder uit wilde steken om op het kopje van het koffiezetapparaat te drukken en ik dit maar moest doen. 😀 Al met al een relaxte scheepsovername voor mij dus!  

De aankomst was dit keer extra bijzonder, want familie en vrienden van Jorge, Emília en Carolina stonden hen op te wachten, zij wonen namelijk op Faial! Iedereen werd hartelijk welkom geheten en daarna werden we ook nog eens verrast met een heerlijk ontbijtje! We kregen die dag vrije tijd en eigenlijk heb ik bijna alleen maar met het thuisfront gebeld. Ik ben natuurlijk ook naar de supermarkt geweest, en eindelijk was er een normaal gevulde supermarkt met redelijk normale prijzen! We liepen nog even langs een strandje en gingen uit eten bij papa pizza, toen was het alweer tijd om terug te gaan.

De dag daarna was een ‘schooldag’. Ik heb toen geholpen met het ontwerpen van de kadetekening, het is namelijk de gewoonte om als je de haven in Horta aan doet een schildering achter te laten. ’s Middags heb ik via Pascal’s laptop de top 20 kunnen downloaden, en ’s avonds gingen we met het hele schip uit eten bij een restaurant in Horta. De eigenaar was een zeiler die al 2 keer solo rond de wereld gezeild is! Het hele restaurant stond in het teken van zijn reizen en het was heel erg gaaf. Niet onbelangrijk, de fish & chips waren ook heerlijk!

Een dag later brachten we eerst een bezoek aan het gemeentehuis van Horta. De burgemeester heette ons van harte welkom, (althans, Emília namens de burgemeester, ze moest namelijk tolk spelen). Na het bezoek gingen we terug naar het schip en toen kwamen er uitwisselingsstudenten aan boord. De uitwisseling bij ons aan boord is een beetje langs me heen gegaan omdat ik bij de kadeschildering aan het helpen was, maar even later vertrokken we naar hun school. Eerst kregen we een niet bepaald heerlijke lunch uit de kantine (later hoorden we dat de hygiëne daar ook te wensen over laat en dat de leerlingen de kantine vermijden haha). Vervolgens deden we twee ‘break-the-ice’ spelletjes die Julía (het zusje van Emília, Julía is vorig jaar mee geweest) had bedacht en daarna deden we in teams een soort speurtocht door de school, het was heel erg leuk! Het is echt een prachtige school, heel modern, met zwembad, zeezicht, sportvelden! We kregen te horen bij wie we die nacht zouden slapen, ik sliep met Iris bij Elle, maar voordat het zover was hebben we eerst nog bubbleball gespeeld, dat was ge-wel-dig. Echt waar, het was zo grappig en leuk om te doen! Al denkt Pascal (sas-coördinator) daar misschien anders over, hij heeft het redelijk zwaar te verduren gehad… Na bubbleball gingen we met een ander uitwisselingsgroepje naar Clube Naval waar we ‘Kima’ (een passievruchtfrisdrank van Faial) hebben geproefd en toen gingen Iris en ik met Elle mee in de taxi naar haar huis. We kregen ons eigen mini-chaletje en het was echt heel schattig. We hebben heerlijk gegeten, gezellig gekletst en toen als roosjes geslapen…

De volgende ochtend gingen we terug naar de school, namen we afscheid van de leerlingen en vertrokken we met de auto naar een beginpunt van een hike. We hebben over een aantal vulkanen gelopen en de gids vertelde hier en daar wat over de vegetatie en het vulkanisch verleden van het eiland. Het eindpunt van de wandeling was een vulkanologisch centrum en tevens de oude vuurtoren en daar aten we de lunchpakketjes op die we eerder die dag hadden gekregen. Vervolgens kregen we een korte rondleiding en een film over vulkanen te zien en daarna wachtte een grote verrassing op ons: er was een filmpje van onze ouders! Ik vond het een hele leuke verrassing en ik was een beetje verbaasd toen opeens iedereen om me heen aan het huilen was, maar goed, hier en daar wat knuffels uitgedeeld en toen moesten we verder met de rondleiding. Onze gids was een beetje overenthousiast en dat leverde hier en daar wat ergernis op, maar we zaten onze tijd uit en uiteindelijk mochten we de oude vuurtoren op. Dat was zeker wat waard want het uitzicht was prachtig! We keken op een nieuw stuk van Faial, dat tot 60 jaar geleden nog zee was. Al met al was het een leuk uitstapje geweest en toen we terugkwamen op het schip was iedereen doodmoe. We hebben aan boord op het middendek nog een lezing over walvissen en dolfijnen gehad. Ondanks de vermoeidheid vond volgens mij iedereen het wel heel leuk, want we zien natuurlijk onderweg regelmatig de nodige fauna voorbij komen.

De ochtend daarop vertrokken we naar het Dabney’s house, het aquarium en de whale factory. De groep werd in drieën opgedeeld en mijn groep ging eerst naar het Dabney’s house. Het was een huis van een oude familie en we keken er een filmpje dat heel slecht geacteerd was voordat we doorgingen naar het aquarium. Dat was interessanter, we kregen een rondleiding langs de 7 basins en vervolgens gingen we naar de whale factory. Lang speelde de walvisvangst een belangrijke rol in het dagelijks leven van de eilanders, maar dat is ook al lang niet meer zo. De fabriek was letterlijk een fabriek om de walvis van blubber tot bot te verwerken, behoorlijk naar eigenlijk. Toen splitste Emília, Amelia, Wouter, Mark en ik ons af van de groep. Emília was namelijk door het aquarium gevraagd om te helpen met het uitzetten van 2 haaien, en ze mocht 4 mensen meenemen. Maar helaas er konden maar 4 mensen in het bootje en ik moest op de kant blijven. Nou ja, ook cool natuurlijk! Het bootje kwam en ik zag hoe de haai uit het aquarium werd gehaald en de boot ingeladen werd, en toen vertrokken ze de zee op en zagen we het bootje niet meer. De boot kwam terug, en er werd gevraagd of ik mee wilde, natuurlijk! En daar zaten we dan, we voeren weer weg en ongeveer 500 meter uit de kust lieten Emília en Amelia de haai vrij. Vervolgens mocht ik de boot om het eiland terug naar de haven rossen, en onderweg heeft de gast met wie we mee waren ook nog eens 2 van uit het land onbereikbare grotten laten zien, ontzettend gaaf! We hielpen met het opruimen van de spullen en vervolgens lunchten we aan boord. Jorge kwam even later met een bootje aanzetten en voer Alex, Thore, Guus, Ken, Thibault en mij naar de haven waar we in een soort mega Laser gingen (valk is een overstatement). We hebben heerlijk gevaren (en in mijn geval ook gezwommen), gedoken, gehoosd, gebrast, gezond, heerlijk! Ik heb geholpen met de kadeschildering en daarna kleedde ik me net als iedereen netjes aan en we gingen weer op weg naar Clube Naval waar een gezelschap eilanders met allerlei heerlijke gerechten op ons wachtten. Eerst gaven Isa en India een presentatie over School at Sea, en daarna mochten we aan al het lekkers beginnen. De brownies van Julía dienen hierbij in het speciaal genoemd te worden, want ik heb oprecht nog nooit zulke goede brownies gegeten! 😁 Ook was er een prachtige taart van ongeveer, 1 bij 0,5 meter, met de Regina er op, super tof! Het was een heel erg gezellige avond, en we hebben op de kade bij de Regina nog een feestje gegeven met de uitwisselingsstudenten!

De dag erna begon vroeg, en iedereen pakte z’n laatste spullen in voor de solobivak. Helaas gingen we niet zoals voorgaande SaS-jaren naar Pico, maar bleven we op Faial. We vertrokken in 3 groepen naar de supermarkt en ik besloot 24 uur te gaan survivallen op tomaat, paprika, maïs, chorizo, brood, chips, chocola, ice tea, drinkyoghurt en pastasaus. Mijn groep zat op de dichtstbijzijnde berg en voordat iedereen een plekje mocht zoeken kregen we de brief die we op 20 oktober aan onszelf geschreven hebben in een dichte envelop. Ik koos een mooi plekje aan de Pico-zijde van de berg en hing m’n hangmatje op. Ik hing ‘m op zo’n 2 meter hoogte en dat heeft zowel voor- als nadelen. Voordeel: het is cool om hoog te zitten en je hebt leuk uitzicht. Nadeel: je moet via een boom in je bed klimmen. Dat laatste was wel even een dingetje, want we waren amper een uur alleen toen de tak waar ik op stond afbrak en ik pardoes onder aan de boom lag. Fantastisch. Maar ja, vallen, opstaan en weer doorgaan dus ik liet me niet hinderen en even later was m’n slaapplek klaar. Ik ben wat over de berg gaan lopen en in m’n dagboek gaan schrijven. Ik heb ook de brief aan mezelf gelezen, dat was heel apart. Ik heb die brief dan wel geschreven, maar tegelijkertijd ben ik nu niet meer degene die een halfjaar geleden die brief schreef. Heel bijzonder. Ik vond het wel lekker om even allen te zijn. Aan boord is er altijd geluid en drukte, en meestal is dat fijn, maar na 5 maanden 24 uur rust was ook prima. De solobivak is bedoeld om over alle ervaringen na te denken en een beetje te reflecteren, ik denk dat dat me ook wel prima gelukt is. Het dringt ontzettend tot me door dat School at Sea bijna klaar was en ik vind dat best lastig. Het is heel dubbel: ik heb zin om iedereen thuis weer te zien, maar ik wil hier nog (lang) niet weg. Het idee dat ik iedereen over 3 weken weer zie is bizar… Ik bleef wakker tot de zonsondergang, maakte een salade voor mezelf die ik kruidde met een tijm- en salieachtig plantje dat op de berg groeide en na nog een rondje gelopen te hebben ging ik terug naar mijn bed. Net toen ik wilde gaan slapen hoorde ik een ontzettend raar geluid, en het was steeds harder en dichterbij. ‘Eje, eje, eje, daaaa’, ‘eje, eje, eje, daaaa’, het bleef overal om me heen maar klinken en ik dacht dat het padden waren, maar daarvoor verplaatsten de geluiden zich veel te snel. Insecten dan? want ik zag telkens niets als ik met m’n zaklamp scheen. Nee, bleek later, het waren vogels. Ach ja, wat kan een vogel je maken? Niet bijster veel lijkt me, en op dat moment maakte het me ook niet uit. Ik viel heerlijk in slaap.

 ’s Nachts ben ik een paar keer wakker geworden maar tot 4 uur sliep ik opzich prima. Helaas begon het om 4:20 te regenen. En daar waar mijn zeiltje oprecht fantastisch hing voor de wind van gisteren, was die wind nu zo’n 180 graden gedraaid en had mijn zeiltje dus inderdaad geen functie meer. Maar m’n warme slaapzak verlaten leek me ook niets, dus zo goed en kwaad als het ging heb ik dat zeiltje vanuit m’n hangmat goed gehangen en daarna viel ik weer in slaap. Rond een uur of 10 ben ik opgestaan en gaan ontbijten en niet veel later werd ik ook gehaald omdat het alweer tijd was om op te gaan ruimen. Helaas werd alles toen zeiknat, omdat het precies in het kwartiertje dat wij hadden om op te ruimen met bakken uit de lucht viel. Een beetje jammer. Op het schip hebben we onze verhalen uitgewisseld, Thore van harte gefeliciteerd, spullen uitgehangen en opgeruimd. Er kwamen stores, en ik heb weer geschilderd. Die avond kwamen er weer leerlingen van de school en zij zijn ook nog tot middernacht blijven chillen.

De laatste ochtend bracht ik met name bij de kadeschildering door. Het resultaat mag er wezen: de Regina, waarbij alle zeilen door palmbomen vervangen zijn. Keurig netjes in het rijtje van de andere SaS-schilderingen. Na een groepsfoto en 20 minuutjes onze telefoon was het dan echt tijd om te vertrekken. We krijgen ruige zee, er is een depressie die over ongeveer heel de Noord-Atlantische oceaan rijkt. Het alternatief was om te wachten, maar dan zouden we te maken krijgen met de volgende – nog grotere – depressie, dus daar schiet ook niemand wat mee op. De nodige voorbereidingen zijn getroffen: de reven gelegd, de topzeilschoten verwijderd, de vlieger en buitenkluiver aan de kluiverboom vast gemaakt. De tuigjes liggen klaar en de stuurmannen lopen 6 op 6 af. Maar er is niets aan de hand: we varen eerst richting Portugal, na 3 dagen gaan we richting Engeland varen en de volgende depressie blaast ons het kanaal door. Althans, volgens de voorspellingen, je weet het natuurlijk nooit. Als er tijd over is gaan we een rondje Terschelling-IJsselmeer doen, dat zou behoorlijk tof zijn. Om dit blogje af te sluiten wil ik graag Berdien voor haar kaart bedanken, die ze naar Peter Café Sport had gestuurd! (‘Het’ Café waar zeilers naar toe gaan voordat ze verdergaan met hun reis). Wat een toffe verrassing was het toen er ook opeens post voor mij bleek te zijn! Daarnaast wil ik Julía ontzettend bedanken voor alle fantastische dingen die we deze week dankzij haar hebben mogen doen.

Lieve allemaal, dit is misschien wel mijn laatste blogje vanaf de Regina Maris. Over 18 dagen ben ik weer thuis. Alles wat er nu nog rest van de reis zelf is een stuk naar huis varen… Tot het 15 april is ga ik hier nog met volle teugen genieten, en dan zie ik jullie allemaal weer. Geniet nog even van de rust, ik kom jullie binnenkort weer lastigvallen!

Heel veel liefs, Nikki (at Sea)